Konum: Güneydoğu Avrupa, Adriyatik Denizi kıyısında, Avusturya ile Hırvatistan arasında yer alır.

Coğrafi konumu: 46 00 Kuzey enlemi, 15 00 Doğu boylamı.

Харитадаки конуму: Аврупа.

Юзёльчюму: 20 253 км².

Sınırları: топлам: 1165 км.

sınır komşuları: Авустурья 330 км, Хирватистан 501 км, Италия 232 км, Макаристан 102 км.

Сахил Шериди: 46,6 км.

İklimi: Kıyıda Akdeniz iklimi, plato ve vadilerde kıtasal iklim görülmektedir.

Дениз seviyesinden yüksekliği: en alçak noktası: Adriyatik Denizi 0 m.

ru yüksek noktası: Триглав 2 864 м.

Doğal kaynakları: Linyit, kurşun, çinko, cıva, uranyum, gümüş, hidro enerji.

Arazi kullanımı: tarıma uygun topraklar:% 12.

дайми экинлер:% 3.

Отлаклар:% 24 Ormanlık arazi:% 54.

Диер:% 7 (1993 г.).

Суланан арази: 20 км² (верилери 1993 года).

Doğal afetler: Su Bashınları ve depremler.

Nüfus Bilgileri

Nüfus: 1,930,132 (Temmuz 2001 verileri).

Nüfus artış oranı:% 0,14 (2001 г.).

Mülteci oranı: 2,11 миллионов / 1000 нюфусов (2001 тахмини).

Bebek ölüm oranı: 4.51 ölüm / 1,000 doan bebek (2001 тахмини).

Ortalama hayat süresi: Toplam nüfus: 75.08 yıl.

Erkeklerde: 71.2 yıl.

Kadınlarda: 79.17 yıl (2001 verileri).

Ortalama çocuk sayısı: 1,28 çocuk / 1 kadın (2001 tahmini).

ВИЧ / СПИД — hastalıklarına yakalanan yetişkin sayısı:% 0,02 (1999 г.).

ВИЧ / СПИД — hastalığı olan insan sayısı: 200 (1999 verileri).

ВИЧ / СПИД — hastalıklarından ölenlerin sayısı: 100 den küçük (1999 verileri).

Ulus: Slovenyalı.

Nüfusun etnik dağılımı: Slovenyalı% 88, Hırvat% 3, Sırp% 2, Boşnak% 1, югославский% 0,6, Macar% 0,4, diğer% 5 (1991).

Din: Roma Katolikleri% 68.8, Diğer Katolikler% 2, Lutherci% 1, Müslüman% 1, ateist% 4.3, diğer% 22.9.

Diller: Slovence% 91, Sırpça — Hırvatça% 6, diğer% 3.

Yönetimi

Ülke adı: Resmi tam adı: Slovenya Cumhuriyeti.

kısa şekli: Словения.

Yerel tam adı: Republika Slovenija.

yerel kısa şekli: Slovenija.

Yönetim biçimi: Başkanlık Tipi Cumhuriyet.

Башкент: Любляна.

İdari bölümler: 136 belediye ve 11 şehir belediyesi Ajdovscina, Beltinci, Bled, Bohinj, Borovnica, Bovec, Brda, Brezice, Brezovica, Cankova-Tisina, Celje, Cerklje na Gorenjnskem, Cerknjskem, Cerknjskem, Cerknjskem, Cerklje na Gorenjnskem, Crnjskem , Destrnik-Trnovska Vas, Divaca, Dobrepolje, Dobrova-Horjul-Polhov Gradec, Dol pri Ljubljani, Domzale, Dornava, Dravograd, Duplek, Gorenja Vas-Poljane, Gorisnica, Gornja Radgona, Gornji Grad, Gornji Salpljevci Hrastnik, Hrpelje-Kozina, Idrija, Ig, Ilirska Bistrica, Ivancna Gorica, Izola, Jesenice, Jursinci, Kamnik, Kanal, Kidricevo, Kobarid, Kobilje, Kocevje, Komen, Koper, Kozung, Kranj, Kranjskoma Gora, , Lasko, Lenart, Lendava, Litija, Ljubljana, Ljubno, Ljutomer, Logatec, Loska Dolina, Loski Potok, Luce, Lukovica, Majsperk, Maribor, Medvode, Menges, Metlika, Mezica, Miren-Kostanjevica, Moravcevica, Mislinja, Moravcevica, Mislinja, Moravcevica, Mislinja, Мозирье, Мурска Собота, Мута, Накло, Назарье, Нова Горица, Ново Место, Одранчи , Ormoz, Osilnica, Pesnica, Pi

Etap edukacyjny w Historii realizmu.

Wysyłanie dobrej pracy do bazy wiedzy jest proste. Skorzystaj z poniższego formularza

Studenci, doktoranci, młodzi naukowcy, którzy wykorzystują bazę wiedzy w swoich studiach i pracy będą Ci bardzo wdzięczni.

Wysłany dnia http://www.allbest.ru/

1. Oświecający realizm

OWIETLAJĄCY REALIZM — metoda artystyczna w sztuce i literaturze europejskiej XVIII wieku, według której wszelkie zjawiska życia społecznego i działania jednédracnék.Jej twórcami i teoretykami byli Diderot we Francji i Lessing w Niemczech. Charakterystyczne cechy realizmu oświeceniowego to dalsza ekspansja i demokratyzacja tematów w takich formach kultury artystycznej jak literatura, teatr, malarstwo; pojawienie się nowego bohatera — przedstawiciela trzeciego stanu, ogłoszonego w duchu czasu jako nosiciel Rozumu lub Natury; odrzucenie normatywności tkwiącej w klasycyzmie; wymóg prawda yciowa, udokumentowane dokładne ujawnienie postaci i «opinii»; zbudowanie opowieści, związane z chęcią przekazania słuchaczom, widzom, czytelnikom idei publicznych lub moralnych. Jednocześnie zwolennicy tej metody często przyznawali się w swoich pracach do konwencji. Tak więc okoliczności w romansie i dramacie niekoniecznie były typowe. Mogą być warunkowe, jak w eksperymencie. Głównym osiągnięciem oświeceniowego realizmu było stworzenie powieści New Age — potężnego środka artystycznego poznania rzeczywistości. Jej załoyciel jest brany pod uwagę D. Przeciwko , pionier takich odmian gatunkowych powieści jak biograficzna, przygodowa, psychoologiczna, kryminalna, przygodowa, edukacyjna i alegoryczna. Д. Szybki stał się twórcą gatunku satyrycznej powieści filozoficzno-politycznej. W dobie dojrzałego Oświecenia pojawiła się powieść rodzinno-codzienna (S. Richardson) oraz towarzysko-codzienna (Г. Филдинг). Pojawienie się nowego bohatera doprowadziło do powstania dramatu «filistyńskiego» («Kupiec londyński» Д. Лилло, «Zdrada i miłość» Ф. Шиллера, «Syn bękart» Д. Diderotyczna deduk. -polityczna (Г.Филдинг). Realizm sceniczny został w pełni wcielony w twórczość P. O.Baumarchaisa.

Pomysły Edukacyjne wpłynęły на formację realistyczny ОБРАЗ XVIII Wiek Realistyczni artyści У. Хогарта, JB Шарден włączyli się ж Walke о wykorzenienie пыж Społecznych, zwrócili się сделать codziennych sytuacji СМАЗКУ stworzyli Образы «на współczesnym motywy moralne- область, który Nie został Jeszcze przetestowany ж żadnym краю »(Cykle satyryczne W. Hogartha). J. B. Chardin zamienił martwą naturę w niezależny gatunek obraz.

2. kreacja Ulyama Hogarth

Narodziny pierwszej połowy XVIII wieku szkoła narodowa malarstwo w Anglii. Założycielem rosyjskiej szkoły artystycznej i jednym z jej najzdolniejszych mistrzów był William Hogarth. Swoją odważną i oryginalną pracą zapoczątkował nowy rozkwit malarstwa angielskiego.

Pisma Hogartha były prawdziwym odzwierciedleniem życia różnych warstw społeczeństwa angielskiego i były przepojone prawdziwymi aktywnymi tendencjami krytycznymi.

Obrazy i grafiki artysty wyróżniały się wysokimi umiejętnościami dramaturgicznego opowiadania history, nowatorską oryginalnością i oryginalnością artystycznego rozwiązania. Aktywnie walczył o utrwalenie w sztuce realizmu i idei obywatelstwa. W swym teoretycznym traktacie «Analiza piękna» (1753) artysta przedstawił zapisy demokratycznej estetyki realizmu. Ostro potępił oszukańcze pochlebstwo stereotypowych, świeckich portretów, bronił malarstwo domowe oparte na bezpośredniej Obserwacji i odkrywaniu istoty życia.

Sztuka Hogartha miała znaczący wpływ na europejskie malarstwo codzienne XIX wieku, nosiła wiele najważniejszych cech dalszy rozwój i był prekursorem wszystkiegoi rozwój i był prekursorem wszystkiegoi znaczózówka dalstkiego, wszystkiegoi, czózóníska dószówczój.

Ważna część dziedzictwo twórcze William Hogarth składa się ze swoich prac na tematy codzienne i moraizatorskie. Każdy z jego cykli to szczegółowa dramatyczna opowieść o ludzkie przeznaczenie, to rodzaj wyzwania dla społeczeństwa, gdzie Hogarth trafnie i ostro pokazuje środowisko rodowisko

Маларц мысль Co главный задание «Użyteczne» sztuka шутка Sąd и Лыце, a метод слой сатира. Любич до тега Як zaawansowane писарь Oświecenie Утворзоны Новы тип художественный Pracuje — домашний реалистичный powieść, Хогарт Утворзоны Новы дл Джего чешских гатунек музыкальный — серия сатирический gospodarstwo domowe кино. Te серия читач Як powieści ораз дзенки przejrzystość ich художественный język по do dyspozycji человек Йеще szeroki крон лудзи, Як кады ксіка.

Praca Hogartha w dużej mierze poświęcona jest ośmieszaniu wad współczesnego społeczeństwa; ale odsłaniając ponure obrazy okrucieństwa, sprzedajności, niemoralności, ubóstwa duchowego i ubóstwa materialnego, artysta nigdy nie zmienia swojej wiary w człowieka. Артыста твердая портреты. Jego obrazy mówią o zdrowiu, saw mentalicznej, wewnętrzne piękno ludzie — cechy, które artysta widzi i które są podstawą jego sztuki.

2. Pierwsze kroki Hogartha w sztuce i kształtowanie się w jego twórczości samodzielnej oceny w odniesieniu do rzeczywistości

Вт латач 30.XVIII век с английским появлением с характерными особенностями и безымянным артистом Уильямом Хогартом.

В. Хогарт (1697-1764) urodził się w rodzinie wiejskiego nauczyciela, który przeniósł się do Londynu. Jego ojciec najpierw prowadził szkołę w swojej wiosce, potem w Londynie, póniej pracował jako korektor, studiował literaturę и pozostawił kilka dzieł o charakterze be filgoozłyczónie kznym.

Z tych wypowiedzi wynika, że ​​jego metoda kształtowała się od najmłodszych lat. Dla niego przedmiotem sztuki i jedynym źródłem obrazów artystycznych było życie. Uważał, że należy studiować nie zasady poprzedników i tworzone przez nich obrazy, ale świat … Nie ma sensu kopiować przedmiotów i figur, trzeba rozwijać pamięć i zapisywać Obrazy.

Grawer charakteryzuje się prostymi technikami rysunkowymi i wyraźnym rytmem kompozycji.

W 1726 roku Hogarth wykonał dla Goodybrasa dwie serie ilustracji: w pierwszej, na prośbę księgarzy, dość ściśle trzymał się technik anonimowych ilustracji z wcześniejszego księgarzy, australia zwcześniejszego z10kДругая серия można uznać za samodzielną pracę artysty. Realistyczne ilustracje świadczą o dojrzałości rysunku, bogactwie twórcza wyobraźnia … Cechuje je integrationność kompozycji, szeroki swoisty świadcz o dojrzałości rysunku, bogactwie twórcza wyobraźnia … Cechuje je Integratedność kompozycji, szeroki swoisty rytm i niezwykłe nasycenmi detalamiennyy.

W 1729 Hogarth poślubił córkę artysty Thornhill, poślubiając ją w tajemnicy przed rodzicami. Rodzice wkrótce wybaczyli Hogarthowi i młoda para osiedliła się z Thornhills.

Artysta maluje od początku lat 20. XVIII wieku, kiedy studiował w Akademii u Vanderbanka, uczestnicząc w malowaniu wiejskiego domu ze swoim nauczycielem Thornhillem.

Hogarth szybko wyczerpał możliwości gatunku «konwersacyjnych» portretów zbiorowych, co przeniosło go w sferę sztuki salonowej. Coraz bardziej porywały go tematy dźwięków publicznych, które odpowiadały ideałom artysty i cechom jego talentu. Ale jako satyryk я автор актуальных тем rozwinął się w pełni w latach 30. XVIII wieku.

Tak więc w pierwszym okresie swojej kariery młody Hogarth pojawia się przed nami jako człowiek o wcześnie ukształtowanym światopogldzie, jako mistrz wielkiej celowości tw.Już w młodości stawiał pierwsze kroki w kierunku osiągnięcia celu życia — tworzenia dzieł sztuki użytecznych dla społeczeństwa. Prace młodzieżowe pokazują, że w arkuszach na aktualne tematy Hogarth do pewnego stopnia odnalazł swoich nauczycieli, własny gatunek i nawiązał kontakt z odbiorcami, do których zwraca. Traktował wydarzenia życiowe jako materialne, interptował je satyrycznie, oceniał. Korzystając z doświadczeń swoich poprzedników, dalej rozwijał własny język artystyczny. edukacyjny realizm sztuki wizualne

4.Серия «Modne małżeństwo»

W pierwszej połowie lat 40. XIX wieku Hogarth stworzył swój najsłynniejszy cykl Модный брак (образ, галерея Тейт, Лондон). Cykl składa się z oddzielnych wątków dramatycznych. Tytuły sce ujawniają intencję odcinka. Hogarth wielokrotnie nazywał siebie nie malarzem, ale «autorem» serii, chcąc przez to podkreślić znaczenie kryjącej się za nimi fabuły literackiej, nie bez powodu,. T. Gauthier Mówi: «Хогарт — Аристофанес пендзла, кто малюе свое комеди замяст е писаць» [, — Крол А.Э. Вильямса Хогарта. Л.-М., 1965, с. 83-84.7] Теккерей, który poświęcił artyście całą sekcję w swoich wykładach na temat pisarzy komiksowych XVIII wieku, podkreśla profesjonalną literacką kompletność cykli fabularnych.

Myśl autora staje się oswojona dla widza, gdy rozpoznaje on cały epizod. Artysta przedstawia ludzi w momencie samej akcji, jego bohaterowie zdają się ze sobą rozmawiać. Hogarthowi się to udaje dzięki dokładnemu przekazywaniu mimiki i gestów.

Seria obrazów Hogartha cieszyła się dużą popularnością wśród pisarzy, którzy wykorzystywali je w dramatycznych przeróbkach.Чарльз Лэмб w swoim artykule mówi: «… Patrzymy na inne obrazy — czytamy jego ryciny». Trzeba jednak powiedzieć, że fabuły i postacie stworzone przez Hogartha były z reguły przetwarzane przez mało znaczących autorów i tylko pojedyncze epizody.

Trudno też ustalić dokładną datę cyklu «Modne małżeństwo». Na ten temat są dwie bliskie sobie serie obrazów. Jeden, jak wspomniano wcześniej w Tate Gallery (Londyn), други, odmienny od niej w szczegółach i uważany za szkice Hogartha, wykonane friendą ręką — w kolekcji G.Р. Виллетт. Istnieją spekulacje, że słynna seria powstała między 1742 a 1745 rokiem.

«Modny małżeństwo»

był trzecim serialem satyrycznym Hogartha. Na obrazach z tej serii widz widzi ostr satyrę społeczną, narażającą warstwę społeczn na ośmieszenie. Przedstawianie scene z ycia Wyższe sfery Hogarth ukazuje się nie mniej brzydko i okrutnie, przerażająco i śmiesznie niż w sceneach z ycia włóczęgów, złodzutekiei и prostytkiei. Почта, подобные як с попрзедней серией, zyskują портрет.

Fabuła Williama Hogartha to małżeństwo z rozsądku. To opowieść o małżeństwie zrujnowanego syna z córką bogatego kupca, zjawisku bardzo powszechnym w Anglii w czasach Hogartha, o hulankach męża io niczym, poza romansem, życie ony ny. Historia ta kończy się tragicznym rozwiązaniem — śmiercią hrabiego, zasztyletowanego przez kochanka hrabiny, który zakochuje się w niej na szubienicy, oraz samobójstwem hrabiny.

Już pierwszy odcinek jest wyrazisty — «Małżeństwo Умова

która zawierana jest jako transakcja handlowa.Zebrano zainteresowane osoby. Tworzą dwie grupy. Pierwsza przedstawia starego pana z rasową teczką i dostojną postawą oraz pannę młodą siedzącą naprzeciwko ojca panny młodej z kontraktem małżeńskim w rękach, który zęzłgo zekłozówie » Kolejna grupa to siedząca para młoda z nudnym spojrzeniem, uosabiającym bierną obojętność. Na pierwszym planie figurki zwierząt związane łańcuchem, symbolizujące ten sam zwizek, który jest w tym pomieszczeniu.

Obraz wyróżnia się wyrazistością, wyraźną, przemyślaną kompozycją, falista «serpentynowa» linia podkreśla wszystkie kontury, postacie są umiejętnie pogrupowane.

Hogarth pokazał w tej history zjawisko powszechne w yciu społeczeństwa angielskiego. Chciwi pieniędzy i statusu społecznego ojcowie, przebiegli i chciwi, dla własnego zysku, zawierają sojusz między swoimi dziećmi, które są dla nich towarem. Ojciec panny młodej kupuje sobie miejsce wśród szlachty i nie boi się przepłacać.Chciwość, strach, służalczość są ucieleśnione w jego twarzy i figurze. Biegnący chytry wygląd podkreśla jego naturę. Stary pan to ojciec pana młodego, który rozgląda się z wysokości wielkości, umie zachować arogancki wygląd przed kupującym, wypełnia swoj wartość. Każdy chce złapać smakołyk. Kruchość tej umowy jest od razu widoczna dla każdego widza.

Вт другая сцена («Поранек » śniadanie. Ju wkrótce po wesela «)

] zaangażowane są wszystkie trzy postacie.Ta kompozycja przedstawia poranek w domu młodych. Przewrócone krzesła, które leniwie podnosi śpicy służący leżący na podłodze grać w karty, instrumenty muzyczne i zeszyt z notatkami — wszystko mówi o wczorajszych wakalicózami zach Dość ładna hrabina od niechcenia przeciąga się, ma zamiar ziewać i wyraża zupełną obojętność wobec męża, który wpadł do pokoju nie zdejmując kapelusza i ciężtelko opadłko. Kierownik odchodzi z plikiem banknotów w ręku, unosząc ręce do nieba.

Wszystko, co dzieje się na obrazie — relacje między bohaterami, każda fizjonomia, każdy gest — jest nakreślone niezwykle wyraźnie i obrazowo.

Trzeci Scena („U сарлатан «) [Zał. Рё. 20] opowiada o dalszych przygodach męża. Przyjechał ze swoją dziewczyną do szarlatana — lekarza. Lekarz przyjmuje je w efektownie urządzonym gabinecie, gdzie każdy przedmiot mówi o «stypendium» właściciela.Młody pijak demaskuje szarlatana wymachując w jego stronę laską. Бетти Карлесс, знающая Лондини, известная как оброние лекарства. Artysta połączył za pomocą gestów, spojrzeń i wspólnego działania, szarlatana lekarza i alfonsa w jedną grupę, co niejako alienuje figurę bezbronnej, nieśmiałej postaci młodej of office.

Na następnym zdjęciu — «Poranek Przyjęcie «

artysta odsłania charakter zabawy młodej hrabiny.Widzimy ją za poranną toaletą. Fryzjer kręci się wokół hostessy, słynna londyńska piosenkarka śpiewa przy akompaniamencie fletu, goście o czymś z ożywieniem rozmawiaj, a na kanapie rozciąwni jesty jesty. Wręcza hrabinie bilety na maskaradę. Relacja między gospodynią domu a prawnikiem dostarcza do myślenia osobom z jego otoczenia.

Miękkie akordy kolorów, Rozu я srebrno-szarego LUB oliwkowego, różowawego я brązowo-złotego, oddają zewnętrzne samopoczucie я elegancję Tego życia, A kompozycja obrazów pełna gorączkowego ruchu odpowiada wewnętrznej pustce я chaosowi ш życiu Bohaterów «Modnego małżeństwa».

Poniższe zdjęcia z cyklu «Modne małżeństwo» przybliżają widza do rozwiązania. W pitej Scene [Zał. Рё. 22] pokazuje punkt zwrotny: pobity na śmierć mąż upada, młoda ona klęka przed kłamiącym mężem, a morderca-kochanek chowa się w oknie. О wyrazistości sceny decyduje jej Dynamika. Hogarth podejmuje odważną próbę uchwycenia nieuchwytnego momentu zarówno w ruchu, jak i… przeżycia emocjonalne bohaterowie. Podobnie jak w innych scene, akcja ponownie toczy się w określonej scenerii z wieloma realnymi szczegółami. Twarze и postacie sceny są ukazane w cieniu.

Szósty scena zabarwione goryczą i dramatem. Hrabina bierze truciznę. U jej stóp leży prześcieradło ostatnie słowa stracony kochanek. Przez otwarte okno ponurego starego mieszkania rozpościera się piękny widok na szeroką Tamizę i London Bridge — jako symbol życia płynie Spojnie płynąca rzeka, mimo wszystkich tragedii życia.

W cyklu Модный брак Уильям Хогарт poruszył ważną kwestię społeczną, za którą uważany był za mentalistę — kaznodzieję.Artysta nie karze zła. Chciwy ojciec, który poświęcił swoją córkę, i stary pan, który życzliwie poślubił syna, nie cierpi. Ich dzieci cierpiały jako bierne ofiary brutalnych warunków społecznych. O losach bohaterów decyduje sytuacja społeczna w wątkach Hogartha. Pozytywni bohaterowie w jego obrazach są bardzo rzadcy, ponieważ artysta widzi najważniejsze nie w triumfującej cnocie i moralności, ale w stwierdzeniu nieuchronności wad и nieszczęczęczęczęczęczęczęczęczęczęczęczęczie.

W połowie lat czterdziestych XVIII wieku Hogarth podjął próbę głoszenia pozytywnych wartości życiowych.Розпочина серия Счастливый брак (1745). Ale plan artysty nie został zrealizowany, przetrwało tylko sześć odcinków z tej rozpoczętej serii. Pierwszy, czwarty i piąty obraz zachowały się w sztychach, trzeci i szósty w malarstwie, a other w postaci fragmentu obrazu.

Szczególne miejsce w twórczości Williama Hogartha zajmuje seria rycin «Pielęgnacja i lenistwo» (1747-1748), w której artysta najszerzej rozwija swój program pozytywny.

Hogarth był synem swojego wieku, bezlitośnie potępiał występki, a jednocześnie podzielał złudzenia, które głosili pisarze oświeceniowi, tacy jak Defoe.Takie złudzenia obejmowały ideę, że szczęście i bogactwo są nagrodą dla człowieka za cnotę i uczciwą pracę. Дефо с Робинзони Крузо przedstawia odważnego, wytrwałego, pracowitego bohatera, który własnymi rękami budował szczęście, pomimo perypetii losu. W serii dydaktycznej Трудолюбие и лень Hogarth oddaje hołd temu ideałowi czasów.

Około 1750-1751 Hogarth tworzy jeszcze kilka prac graficznych o charakterze pouczającym: suitę «Cztery stopnie okrucieństwa» или dwie pary akwafort «Ulica Gina» i «Ulica Piwa» [Приложение.Рё. 30, 31]. Realizuje w nich ten sam program, który realizował w swoim dużym cyklu dydaktycznym «Pielęgnacja i lenistwo» [Zał. Рё. 32].

Na rycinach «Ulica Gina» i «Ulica Piwa» artysta zwraca się do ludzi. Hogarth pisze: «Ponieważ tematyka tych rycin ma na celu dotknięcie niektórych powszechnych wad tkwiących w niższych klasach, to w najbardziej niezawodny sposób dla najszersónzów?Л.-М., 1965, с. 115,15]

Tym razem Hogarth działał jako osoba publiczna walcząca z pijaństwem, które było prawdziwą plagą Anglii w jego czasach. To zło społeczne nasilało się wraz ze wzrostem biedy i chorób wśród «niższych» клас. Oczywiście pijaństwo nie było jedyną podstawową przyczyną biedy i śmiertelności biednej populacji Londynu, ale Hogarth, podobnie jak czołowe umysły tamtych czasówest, nie załdawa. Dlatego artysta, wraz z innymi angielskimi oświeceniowcami, całą siłę swojej krytyki skierował nie na foundationy systemu społecznego, a tylko na jedno z towarzyszących mu zjawisk.

Рыцины «Улица Джина» и «Уличное пиво» ​​spotkały się z natychmiastową reakcją, aw 1751 roku w parlamencie uchwalono ustawę zakazującą nielegalnej sprzedaży ginu.

Według Williama Hogartha arkusz «Gina Street» pokazuje konsekwencje picia tego napoju — «… bezczynność, bieda, bieda i rozpacz, prowadzące do szaleństwa i śmierci».

Artysta dzieli arkusz na dwie płaszczyzny po przekątnej od prawego górnego rogu do lewego dolnego rogu. Po prawej przedstawia kilka kluczowych epizodów z kilkoma postaciami.Po lewej zabudowania miejskie i ulice z tłumem małych postaci ludzkich. Tłem centralnych murów jest zubożały Londyn z przepełnionymi statkami i zrujnowanymi domami.

Beznadziejność impasu, w którym giną mieszkańcy Gene Street, podkreślają popularne w Hogarth Символы: szyld kasy pożyczkowej z trzema ciężkimi kulami oraz znak karczmy „wóle náczišká wielski wielski wielski.

Beer Street stanowi kontrast do Gene Street. Scena jest pełna radości. Artysta przedstawia ulicę z czystymi, odbudowanymi domami.Przechodnie idą ulicą, malarz kończy szyld, na którym przedstawia tańczących chłopów wokół stosu jęczmienia. Ludzie piją piwo przy stolikach. Jedynym opuszczonym Domem jest kasa pożyczkowa, po której schodach wędruje handlarz piwa.

Jeśli na poprzednim arkuszu komiks służy podkreśleniu tragizmu, to «Ulica Piwa» jest przesiąknięta wesołym, miękkim humorem. Hogarth ironicznie przedstawia miłośników piwa z ogromnymi brzuchami, trzymającymi kufle piwa z soczystą pianą. Znak banku kredytowego nie wydaje się już złowieszczy.

Коллекция серии о морализаторскими характеристиками имени Хогарта «Cztery stopnie okrucieństwa». Ona przedstawia ścieżka ycia osoba, która jako dziecko toruje koty i psy, potem konie i ostatecznie staje się mordercą. Zgodnie z prawem zwłoki straconego przestępcy przekazywane są lekarzom, którzy rozczłonkują je na części.

Hogarth napisał: „ Te pościel по вырыты v mieć nadzieję v Niektóre наймней reszta До найлепсы barbarzyński odwołanie z Zwierząt, Jeden поглд пытки узлов czy НАСЗ столице (Лондон) więc оплаканы дл кады wraliwy dusze. Гдыби они będzie miał шутить акция ораз утрудняков okrucieństwo и ja jestem Воля Йеще быч думным te Co и ja jestem ich przez autora, Як Jeśli zrobiłbym и jestem написать картоны Рафал «. ( Król A.E. Williama Hogartha. L.-M., 1965, с. 117.18)

«Cztery stopnie okrucieństwa», одна серия «Parowisk i lenistwo», takie jak «Gina Street» и «Beer Street», pisze AE Król, ujawniają Hogartha jako artystęstę, który nie przeżył kraznocznya spoczzywa biedy я ignorancji. Jednocześnie Hogarth nie pozostaje zwykłym mentalistą-kaznodzieją, ale patrzy na świat szerzej i bardziej obiektywnie niż większość jemu współczesnych.Wybierając na bohatera hrabiego lub włóczęgę, szlachetną damę lub prostytutkę, potępia na ich obrazach te mroczne rysy, charakterystyczne nie tylko dla jednostek, alerup i całeczęch. Hogarth przekazywał ludziom te aktualne epizody i cieszyły się one popularnością, ale publiczność, do której zwracał się, czasami podziwiała rozbawienie epizoduEND, komiczne minułze i nie dost.

Dzieło Hogartha odegrało więc ważną rolę w rozwoju sztuki angielskiej.Jego prace były realistyczną duplicją Nowoczesne życie różne warstwy angielskiego społeczeństwa i były przesiąknięte aktywnymi myślami krytycznymi w duchu postępowych idei tóamtych czas. Obrazy i grafiki Hogartha wyróżniały się wysokimi umiejętnościami opowiadania dramatycznego, nowatorską oryginalnością i oryginalnością rozwiązań artystycznych. Aktywnie walczył o ugruntowanie realizmu i idei obywatelstwa w sztuce, broniąc wiodące miejsce codzienny gatunek w malarstwie.

3 . kreacja Drelich Batista Symeon Chardin

Drelich Bati m NS Simeo m n Chardet m n (1699-1779) — malarz odcusłójkis, jedeny zejkis, jedeny najlepszych kolorystów w Historyii malarstwa, słynący z prac z zakresu martwej natury i malarstwa rodzajowego.

W swojej twórczości artysta świadomie unikał podniosłych i pastoralno-mitologicznych tematów tkwiących w sztuce jego czasów.Głównym tematem jego martwych natur i sce rodzajowych, opartych w całości na Obserwacjach przyrodniczych i będących w istocie ukrytymi portretami, była codzienność domowa ludzi z tzw. trzeciego stanu, przekazywana w sposób спокойный, szczery i prawdziwy. Chardin, którego działalność artystyczna oznaczała rozkwit realizmu w XVIII wieku, kontynuował tradycje holenderskich i flamandzkich mistrzów martwej natury i gatunku zjzjPraca.

Chardin urodził się i spędził całe życie w paryskiej dzielnicy Saint-Germain-des-Prés, jako uczeń Pierre-Jacques Kaza i Noela Coypela. Nie ma dowodów na to, że kiedykolwiek przebywał poza stolicą Francji. Pomagając Kuaplowi wykonywaniu akcesoriów na swoich obrazach, zdobył niezwykł sztukę przedstawiania wszelkiego rodzaju przedmiotów nieoywionych i postanowił poświłjicisiçi si. На początku samodzielnej kariery malował Owoce, Warzywa, Kwiaty, przedmioty Gospodarstwa domowego, atrybuty Myśliwskie г TAKA wprawą, że miłośnicy Sztuki zabierali Jego Образы делают dzieł słynnego flamandzkiego я Artyści holenderscy, А dopiero од 1739 Roku poszerzył Zakres swoich wątków о sceny г życia domowego biedni люди и портреты.

Wcześnie stał się znany paryskiej publiczności jako doskonały mistrz martwej natury. Było to w dużej mierze zasługą paryskiej «wystawy debiutantów», która odbyła się na Placu Dauphin. Tak więc w 1728 г. Przedstawił tam kilka płócien, wśród których była martwa natura «Скат». Образ tak zaimponował Nicolasowi de Largillera, honorowemu członkowi Francuskiej Akademii Malarstwa i Rzeźby, e zaprosił młodego artystę do wystawienia swoich prac w murach akademii. Następnie malarz nalegał, aby Chardin walczył o miejsce w Akademii.Już we wrześniu jego kandydatura została przyjęta i został wpisany na listy jako «przedstawiciel kwiatów, owoców i sce rodzajowych».

Gatunek życia codziennego i martwej natury są organicznie połączone w jego sztuce jako aspekty holistycznego i poetycko głębokiego postrzegania rzeczywistości. Podając za Holendrami, francuski malarz rodzajowy był w stanie wyrazić urok wnętrza i przedmiotów gospodarstwa domowego, które otaczają człowieka. Do swoich kompozycji Chardin wybrał najpospolitsze przedmioty — kuchenny zbiornik na wodę, stare garnki, warzywa, gliniany dzban i tylko sporadycznie w jego martwych naturach można dostrzeki ijestatycz majestatycz. Godność tych obrazów nie tkwi w cenności rzeczy, które Holendrzy tak bardzo kochali, ale w ich uduchowionym życiu poetyckim, w równowadze konstrukcji, tworzącej obrazharmonijnego ży.

Doskonale posiadanie wiedzy relacje kolorów Chardin subtelnie wyczuł wzajemne powiązanie przedmiotów i oryginalność ich Struktury. Diderot podziwiał zręczność, z jaką artysta sprawia, że ​​wyczuwa się ruch soków pod skórką owocu. W kolorze tematu Chardin dostrzegł wiele odcieni i przekazał je małymi pociągnięciami.Jest utkany z podobnych odcieni biały kolor … Niezwykle liczne są szarości i brzy Chardina. Promienie światła wnikające w płótno nadaj obiektowi wyrazistości i wyrazistości.

W latach 30. XVIII век. Chardin zwrócił się ku malarstwu rodzajowemu, do codziennych sce rodzinnych i domowych, pełnych miłości i pokoju, niezwykłej integrationności figuratywnej i kolorystycznej (Modlitwa przed, 1744). W Scene rodzajowych Chardin odtworzył спокойный, wyważony sposób życia codziennego — czasem w najzwyklejszych, ale lirycznie wzniosłych momentach, czasem w epizodachzeną które majtóre majtóre.

Образы malarstwa rodzajowego, wyróżniające się naiwną prostotą treści, SILA я HARMONIA kolorów, miękkością я bogactwem pędzla, Jeszcze bardziej niż wcześniejsze Prace Chardina, wypchnęły перейти г Gröna współczesnych artystów я umocniły дза соба jednego г Важная miejsca ш historii malarstwa francuskiego. W 1728 został przydzielony do paryskiej Akademii Sztuk Pięknych, w 1743 został wybrany jej doradcą, w 1750 objął stanowisko jej skarbnika; ponadto od 1765 był członkiem Akademii Nauk, Literatury i Sztuk Pięknych w Rouen.

W dziełach z rónych lat i rónych gatunków, takich jak «Praczka» (1737), «Słoik oliwek» (1760) lub «Atrybuty sztuki» (1766), Chardin zawsze pozostaje doskonała, » codzienności; jego uważne i łagodne spojrzenie inspiruje najbardziej przyziemne przedmioty. V ostatnie lata Life Chardin zwrócił się ku pastelom i stworzył kilka wspaniałych portretów (autoportret, 1775), w których wykazał wrodzoną subtelność emocjonalną, ale także umieznejizęjętności.

Encyklopedyści zrobili wiele, автор: szerzyć chwałę Chardina, który swoją „burżuazyjną” sztukę przeciwstawiał artystom dworskim — mistrzom winiet erotycznych i pasterskiviów „rozkikz” Diderot porównał swoje umiejętności do czarów: „Оч, Шарден, то не są białe, czerwone i czarne kolory, które pocierasz na swojej palecie, ale sama esencja przedmiotów; bierzesz powietrze i światło na czubek pędzla i nakładasz je na płótno! »

4 . kreacja Drelich Ludwik Dawid

Jacques-Louis m naciskać m D (30 sierpnia 1748, Paryż — 29 grudnia 1825, Bruksela) — francuski malarz i nauczyciel, główncywki przedstawiciel.

Жак Луи Давид urodził się 30 sierpnia 1748 r. w rodzinie hurtownika elaza Louis-Maurice David i jego ony Marie-Genevieve (z domu Bouron) i tego samego dnia przyjął chrzest w kościele Saint-Germain- l’Auxerois.До 2 серпнии 1757 г. — dnia śmierci ojca, który być może zginął w pojedynku, mieszkał w pensjonacie klasztoru Picpus.Dzięki bratu matki, François Bouron, dziewięcioletni -stary Jacques-Louis, dziewięcioletni -stary Jacques-Louis, korezów pod opieką brata, wyjechała do Evreux.Jacques-Francois Demeson, byli architektami, a rodzina była socrewniona z artystą Francois Boucherem…

David pobiera lekcje rysunku w Akademii św. Лукаша, w 1764 г. jego krewni przedstawiają go Francoisowi Boucherowi w nadziei, że przyjmie Jacques-Louisa na swojego ucznia. Jednak z powodu choroby artysty tak się nie stało — mimo to zalecił młodemu człowiekowi rozpoczęcie nauki u jednego z czołowych mistrzów malarstwa historycznego wczesnego neoklasycyza. Dwa lata póniej, w 1766, David wstąpił do Królewskiej Akademii Malarstwa i Rzeby, gdzie rozpoczął studia warsztacie Viena.System pedagogiczny ten ostatni, który spędził kilka lat we Włoszech i był zafascynowany starożytnością, opierał się na studiach nad sztuką antyczną, dziełami Rafaela, włoszech i był zafascynowany staroytnością, opierał się na studiach nad sztuką antyczną, dziełami Rafaela, włosi

W latach 1775-1780 David studiował w Akademii Francuskiej w Rzymie, gdzie studiował sztukę antyczną i dzieła mistrzów renesansu.

W maju 1782 ożenił się z Charlotte Pecul. Urodziła mu czworo dzieci.

W 1783 został wybrany członkiem Akademii Malarstwa.

Brał czynny udział w ruchu rewolucyjnym. W 1792 został wybrany na Konwent Narodowy, gdzie wstąpił do Montagnardów pod przewodnictwem Marata i Robespierre’a i głosował za śmiercią króla Людвика XVI. Był członkiem Komitetu Bezpieczeństwa Publicznego, w ramach którego podpisywał rozkazy aresztowania „wrogów rewolucji”. Z powodu rónic politycznych w tym czasie rozwiódł się z oną.

Starając się uwiecznić wydarzenia rewolucji, David namalował szereg obrazów poświęconych rewolucjonistom: «Przysięga w sali balowej» (1791, nieukończona), «»Również w tym czasie organował masowe festiwale folklorystyczne i stworzył Muzeum Narodowe w Luwrze.

W 1794 r., Po zamachu termidoriańskim, został uwięziony za poglądy rewolucyjne.

W listopadzie 1796 ożenił się ponownie z Charlotte.

W 1797 roku był świadkiem uroczystego wjazdu do Paryża Napoleona Bonaparte i odtąd stał się jego gorącym zwolennikiem, a po dojściu do władzy — dworskim «pierwszym artystą». Давид tworzy obrazy poświęcone przejściu Napoleona przez Alpy, jego koronacji, a także szereg kompozycji i portretów osób bliskich Napoleonowi.Po klęsce Napoleona w bitwie pod Waterloo w 1815 roku uciekł do Szwajcarii, a następnie przeniósł się do Brukseli, gdzie mieszkał do końca ycia.

Został pochowany na cmentarzu dzielnicy Leopold w Saint-Josse-ten-Noode (w 1882 został ponownie pochowany na brukselskim cmentarzu w Evere), jego serce wywieziono do Paryża i pochowanore na cmentarzhaseu.

5. kreacja Drelich Antonina Houdon

Жан-Антуан Гудон (1741-1828) — słynny rzeźbiarz klasycyzmu.Stworzył wyjątkową encyklopedię portretów wybitnych ludzi epoki. Jego głównym bohaterem jest towarzyska, szlachetna i silny charakter, odwana i nieustraszona, kreatywna osoba. Houdon nigdy nie był zainteresowany tytułami i tytułami tych, których odcisnął w marmurze i brązie. Obrazy, które stworzył po mistrzowsku oddają nie tylko zewnętrzne, ale także wewnętrzne podobieństwo do oryginału, osobliwości psychoologii bohatera. Портрет композитора Глюцка, оратора Мирабо, комика Мольера, особи пабликзне Д.Дидро и Дж. Дж. Руссо, американский президент Г. Вашингтон — to najlepsze dzieła wielkiego rzeźbiarza. Wiadomo, że Katarzyna Wielka również zamówiła mu swój portret, ale Houdon odmówił wyjazdu do Rosji. Znakomicie wykonał posąg rosyjskiej cesarzowej z licznych portretów, nigdy nie widząc oryginału.

Sława niezrównanego mistrza portretu rzeźbiarskiego, którą Houdon zdobył za ycia, jest do dziś niezaprzeczalna. Wynika to po części z osobowości jego modeli — wielkich ludzi XVIII wieku: Woltera, J.Ж. Руссо, Д. Дидро, Б. Франклина, Дж. Вашингтон. Tymczasem portrety tychlebrytów zostały stworzone przez innych rzeźbiarzy, ale w naszej świadomości uparcie trwają one dokładnie tak, jak przedstawił je Houdon. Я не шучу к zaskakujące. Dzieła mistrza zadziwiają emanującym z nich uczuciem życia. Jeden z jego współczesnych powiedział o swojej rzeźbie: «Przemówiłaby, gdyby karta zakonna nie nakazywała jej milczenia». Sekret polega na tym, że w swojej pracy Houdon zastosował starożytną zasadę: trzeba zadać pytanie, przyciągnąć uwagę i przedstawić osobę w momencie, gdy cała twarz ożustiedź j aest gopowa.Ponadto wymyślił jedn prostą, ale efektowną sztuczkę. Modelując oczy i powieki zgodnie z kształtem natury, wykonał zagłębienie na całą szerokość tęczówki w taki sposób, że wypełniający ją cień wydawał się Lewy mały «wisiorek» z białego marmuru stworzył iluzję lekkiego błysku, przynosząc wrażenie objętości do perfekcji. W rezultacie oczy wyglądały na ywe, przezroczyste i lekko wilgotne. Jeszcze żadnemu rzebiarzowi nie udało się osiągnąć takiej precyzji w przekazywaniu ekspresji ludzkiego spojrzenia.

Pomimo tego, że uznanie jego talentu przyszło mistrzowi dość szybko, sądząc po zachowanych dokumentach, pozostał człowiekiem prostym, a nawet słabo wykształconym. Całe jego życie, nie obfitujące w spektakularne czy dramatyczne wydarzenia, sprowadzało się do upartej codziennej pracy warsztacie i codziennych codziennych trosk. Jednak wszystko, co dotyczyło jego ukochanej pracy, Houdon zwracał największą uwagę, czy to studiowanie konstrukcji Ludzkie ciało czy rywalizacja z innymi rzeźbiarzami.

Jean Antoine urodził się w Wersalu 20 марта 1741 г. w rodzinie dalekiej od sztuki. Jego ojciec, Jacques Houdon, był chłopem, a gdy urodził się syn, pracował jako prosty strażnik wersalskiej rezydencji hrabiego Delamotte, generalnego inspektora parków królewskich. Ojciec i bracia matki, Anny Rabash, byli ogrodnikami w tych parkach, a z trzech synów и czterech córek Houdona tylko Jean Antoine. czwarte dziecko, zdobył sławę jako artysta. Wygląda na to, że zadbali z góry, aby wrodzony talent chłopca przekształcił się w prawdziwe mistrzostwo.Po ojcu, który został przeniesiony do paryskiego domu hrabiego Delamotte, rodzina przeniosła się do stolicy, aw 1749 r. dom ten został wydzierżawiony koronie francuskiej na «Szkołę dla wybranych uczniów». Czyli ci uczniowie Królewskiej Akademii Malarstwa и Rzeźby, którzy byli jednymi z najlepszych z najlepszych przygotowujących się do wyjazdu do Rzymu w celu dalszej edukacji naństwa kos. Жак Гудон mógł pozostać strażnikiem nowej szkoły, Жан-Антуан od najmłodszych lat należał do ludzi sztuki.Chłopiec chętnie chłonął atmosferę kreatywności panującą w szkole, przychodził na warsztaty i błagając o glinę, entuzjastycznie rzeźbił, naśladując starców. Początkowo uczniowie, a potem nauczyciele, zwracali uwagę na zdolne dziecko, pomagali mu, udzielali rad i wreszcie przyczynili się do tego, że w 1756 młody Houdonmi został akznáła. W tym samym roku otrzymał srebrny medal za sukcesy w wykonywaniu szkiców, a pięć lat później za płaskorzeźbę «Królowa Saby daruje Salomonowi dary» (1761) przyznano muzo zoło do rodzinnej „Szkoły dla wybranych”. Jego głównym nauczycielem był M. A. Slodts, ale wiele przydatnej wiedzy zdobył także od innych akademików — J. B. Lemoine’a и J. B. Pigala. Przez kolejne Trzy Жан Антуан Lata poświęcił się opanowaniu Sztuki Obrobki marmuru, studiowaniu historii я mitologii, jednocześnie odwiedzał ТЕАТР Anatomiczny, bezpośrednio poznając wewnętrzną strukturę człowieka, A także Luwr I INNE kolekcje, zapoznawanie się г dziełami Sztuki innych krajów я wielkimi mistrzami przeszłości.

W 1764 Houdon wyjechał do Rzymu.Zgodnie z akademickim systemem edukacji rozpowszechnionym w całej Europie był zobowiązany do wykonywania kopii rzeźb na tematy mitologii klasycznej, a jego pierwszym dziełułem włó Co więcej, rzeźbiarz niezmiernie ulepszył nudny hellenistyczny oryginał, nadając mu charakterystyczną dla stylu rokoko delikatność i kobiecość, zachowując przy tym specchayficznie kobiecość. W przyszłości często powracał do tego obrazu, a także do wielu innych, czasami po prostu kopiując swoją pracę w różne materiały- tynk, marmur, terakota, brąz, — a czóz. Okres rzymski Houdona obejmuje takie dzieła jak św. Бруно, św. Jan Chrzciciel (oba w latach 1766-1767), ksiądz Lupercalia (1768) i inne, a także słynna rzeźba Ekorche „(1766-1767) — człowiek z obnażone mięśnie — których odlewy i kopięchmezówy słyzówy aż do naszych czasów. Co więcej, nawet lekarze używali go w treningu.

Co ciekawe, ten wybitny i chyba najbardziej ukochany model anatomiczny w history rzeźby był początkowo tylko gipsowym szkicem dla Jana Chrzciciela.Figura stworzona na podstawie dogłębnego studium anatomii zwłok w Szpitalu św. Ludwika we Francji, przedstawiona w zwolnionym tempie z wyciągniętym błogosławieństwem prawa ręka a sama w sobie jest arcydziełem umiejętności rzeźbiarskich. Ta poza została całkowicie przeniesiona do pierwszej, niezachowanej wersji «Jana Chrzciciela», wykonanej, podobnie jak «więty Bruno», na Poza została całkowicie przeniesiona do pierwszej, niezachowanej wersji «Jana Chrzciciela», wykonanej, podobnie jak «więty Bruno», na Polecenie rektora kościoła Santa Maria zgozas Dużo później Houdon stworzył kolejną, brązową figurę «Ekorche» (1792), nieznacznie zmieniając ułoenie rąk

W listopadzie 1768 Jean Antoine powrócił do Paryża. Okres nauki dobiegł końca, a teraz młody rzeźbiarz stanął przed zadaniem zostania samodzielnym mistrzem, zdobycia uznania w domu, a jednocześnie zdobycia tego, co przystoi jegośmiejj. sytuacja finansowa … W 1769 г. na podstawie prac wykonywanych we Włoszech Houdon z łatwością zaliczał się do akademii, co dawało mu prawo do wystawiania w dwuletnich akademickich Salonach, co oznaczać, że mógłozošościóní pénés, e mógłózówów Od tego czasu rzeźbiarz brał udział w prawie wszystkich tego typu wystawach aż do 1814 roku.

Pierwszym znaczącym dziełem Houdona po powrocie do Francji było popiersie portretowe filozofa D Diderota (1771), które otwierało całą galerię obrazów — zarówno współczesnych, 177 zarówo współczesnychiere, 177 wielziziée r. , О.Г. Мирабо (1791) итд. Po tej pracy artysta otrzymał zamówienia od księcia Saxe-Gotha. małe księstwo, które w Niemczech odwiedził dzień wcześniej, oraz rosyjska cesarzowa Katarzyna II, która została pierwszą panującą patronką rzeźbiarza.W 1773 roku mistrz wykonał marmurowe popiersie Katarzyny Wielkiej, w którym doskonale oddał podobieństwo do oryginału, nie tylko zewnętrzne, ale i charakterystyczne. choć w swojej pracy zmuszony był polegać wyłącznie na obrazach, rysunkach czy rycinach autorów francuskich. Portret cesarzowej całkowicie obala ugruntowane przekonanie, że Houdon nie mógłby skutecznie działać bez ywej modelki prze nim. Rzeczywiście, mistrz często dokonywał dokładnych pomiarów przedmiotu, wykonywał gipsowe odlewy głowy i poszczególnych części postaci, a niekiedy, jak wprzypadmłowi zedmiotu.Ale wszystkie te działania tylko ułatwiły pracę rzeźbiarza, ale w żaden sposób nie były decydujące. Dowodem na to są portrety dawno zmarłych Moliera i J. de La Fontaine’a (ок. 1781 г.), uderzające wiernym odwzorowaniem charakterystycznych cech.

Należy zauważyć, że pomimo doskonałej umiejętności obróbki marmuru Houdon był przede wszystkim modelarzem, a nie rzeźbiarzem. Najpierw pracował z gliną, a potem wykonał gipsową formę, która przechowywana była warsztacie i dawała mu możliwość powtarzania prac w gipsie, terakoty, brązie czy na marmurze, o nbowiean zapłoze.Ponadto, mając doskonałą znajomość techniki odlewniczej, rzeźbiarz osobiście uczestniczył w odlewaniu posągów z brązu, dokonując ostatecznej rewizji skrobakiem i pozóchówjówj.

Choć Houdon przeszedł do history przede wszystkim jako rzeźbiarz-portrecista, to jego twórcza natura była bardziej pod wrażeniem wątków zaczerpniętych z history, религии czy mitologii. Wiadomo, że nieustannie szukał zamówień na prace wielkoformatowe i przez całe życie, opowiadając o swoich dokonaniach artystycznych, najczęściej wyróżniaNa szczególną uwagę zasługuje ten ostatni. Motyw bogini łowczyni sięga starożytności i jest dość tradycyjny dla sztuki od czasów renesansu. Еднак «Диана» Houdona miała dwie charakterystyczne cechy — szybki ruch i całkowitą nagość. Mistrz osiągnął iluzję biegania, zmuszając boginię do utrzymania równowagi podczas stania na jednym palcu. Dopiero w marmurowej wersji z 1780 г. dodano krzew trzciny, aby stworzyć dodatkowe podparcie. Posąg, który zszokował urzędników państwowych, odniósł taki sukces wśród publiczności, że był chwalony przez поэтов и chwalony przez krytyków, jak adne inne dzieło Houdona.Jednak rzeźbiarz nadal zdecydował się nie wystawiać jej w Salonie, a chętni mogli podziwiać czystą klasyczną grację «Diany» w pracowni artysty.

Вт 1777 г. zmniejszona marmurowa wersja «Morfeusza» — gipsowego posągu wielkości natury (1771) — stała się praca konkurencyjna Houdona o tytuł członka zwyczajnego Akademii Malarstwa i Rzeźby. W tym samym roku w Salonie liczba jego prac była równa połowie wszystkich eksponowanych w ogóle rzeźb i od tego czasu ustalono rolę mistrza jako kierownika francuskiej szkoły rzeźbiarskiej.

Centralnym elementem twórczości Houdona jest najlepsze i najbardziej znaczące z jego dzieł — pomnik francuskiego pisarza i filozofa-pedagoga Woltera, nad którego wizerunkiem rzeźbiarz stracowyzół. Wśród nich zasłużenie wyróżnia się wizerunek siedzącego Woltera (1781). Artysta ubrał mędrca w antyczną togę, ukrywając jego słabe, chude ciało. Ale nie poszedł na kompromis z prawdą i przedstawił twarz starca o zapadniętych policzkach, zapadniętych ustach.Jednak w tym obliczu nieugaszony, szyderczy umysł wielkiego filozofa żyje tak tensywnie, że na ogół dzieło zamienia się w hymn dla ludzkiego intelektu, głosi zwychamłego nieświón de du néste. Ci, którzy widzieli tę rzeźbę, są świadomi jej niezwykłej właściwości — gdy zmienia się kąt widzenia, wyraz twarzy Woltera zmienia się uderzająco. Płacze, szydzi, patrzy tragicznie na świat i dławi się śmiechem. «Swoim spojrzeniem rozwikłał duszę», powiedział inny wielki francuski rzebiarz, Rodin, o Houdona.

I rzeczywiście, w portretach naukowców, filozofów, ludzi sztuki, m.in kobiece obrazy stworzony przez mistrza, na pierwszy plan wysuwa się ostrość i wszechstronność Psychologicznych. Z tego punktu widzenia niezwykłe są również portrety dzieci. W nich artysta odkrył niesamowitą umiejętność przekazywania świeości i czystości dzieciństwa bez sentymentu. Jego dzieci są myślącymi jednostkami z własnym wewnętrznym światem.

Nie ostatnią, choć nie główną rolę w tak dokładnym oddaniu ludzkiego charakteru odegrała dla rzeźbiarza bezpośrednia Obserwacja i badanie natury.Dlatego też, gdy w 1785 roku Houdon otrzymał zlecenie na wykonanie marmurowego posągu generala J. Washingtona, wyjechał za granicę, aby pracować nad popiersiem portretowym w bezpośrednim sąsiedztwie model. Po powrocie do Paryża popiersie to posłużyło rzeźbiarzowi jako szkic. Posąg w pełna wysokość przedstawiający generała jako generała, być może najlepszy istniejący portret Waszyngtonu.

Latem 1786 roku czterdziestopięcioletni rzeźbiarz poślubił dwudziestoletnią Marie-Ange-Cecily Langlois, córkę pracownika królewskich przedsiębiorstw.W latach 1787-1790. mieli trzy córki. Пани Гудон и dziewczyny posłużyły jako modelki do niektórych z najbardziej uroczych portretów artysty.

W 1787 artysta kupuje dom, wyposaża warsztat i instaluje małe piece odlewnicze. Teraz ma możliwość odlania w brązie niemal każdej ze swoich prac. Pomagają mu w tym asystenci i studenci, ponieważ jako akademik miał mieć studentów. Jednak z jego warsztatu nie wyszedł żaden znaczący rzeźbiarz. Najwyraźniej Goodon był zbyt zajęty, автор: zwracać uwagę na nauczanie.I dopiero w ostatnich latach ycia, zwłaszcza po objęciu w 1805 r. nominacji na profesora w specjalnych szkołach malarstwa, rzeźby i architektury w Instytucie Francuskim, który zastąpił Akademię Królewską, w miarę potrzeb wypełniał obowiązki nauczycielskie przezzepzieme 18.

Rewolucja Francuska 1789-1794 Pozbawił Houdona nie tylko grona odbiorców i ugruntowanej pozycji czołowego rzebiarza, ale także jego mocy twórczych. Od połowy lat 90. XVIII wieku.jego sztuka gwałtownie spadła. Надаль jednak pracuje, choć na znacznie mniejszą skalę, wykonujc portrety członków rodziny cesarskiej, marszałków i generałów. W 1804 otrzymał zamówienie na produkcję olbrzyma Statuła z Bronzu Napoleona do montau na kolumnie w Boulogne — ukończono ją w 1812 roku i zniszczono po upadku Cesarstwa. Ostatni kawałek starym mistrzem było popiersie cesarza Aleksandra I, wystawione na Salonie w 1814 r. Po tym nie ma adnych informacji o jego twórczości. W 1823 г. zmarła pani Goodon, 15 липца 1828 г.zmarł sam rzeźbiarz.

własne słowa najlepiej charakteryzują Práce mistrza: «Jedna г najpiękniejszych Чех Tak trudnej Sztuki rzeźbiarskiej шуткой umiejętność zachowania ш całej swej autentyczności rysów я tworzenia wizerunków osób, które stworzyły chwała LUB dobrobyt Ich ojczyzny prawie niezniszczalne. Ta myśl nieustannie mnie ścigała i dodawała mi otuchy w moich długich pracach ».

Voltaire Houdon, mimo bolesnej chudości i starczej słabości (rzeźbiarz zobaczył pisarza po raz pierwszy na krótko przed śmiercią), jest ucieleśnieniem męstwa, triumfjłizczciógó nad.Dzieło to jest nie tylko najwyższym osiągnięciem samego rzeźbiarza, ale także szczytem sztuki europejskiej XVIII wieku. Posąg Woltera wywołał wiele entuzjastycznych reakcji. Огюст Роден wykrzyknął: «Co za niesamowita rzecz! To ucieleśnienie kpiny! Oczy są lekko otwarte, jakby uwięziły wroga. Ostry nos przypomina lisa: wije się po całym ciele, węszy wszędzie obelgi i kpiny, dosłownie drży ». Jeana Antoine’a Houdona. Вольтер. 1779-1781 Комедия Франкуска, Парень.

Жан-Антуан Удон jest francuskim rzeźbiarzem.Жан-Антуан Гудон urodził się 20 марта 1741 г. w Версалу (Франция). W 1756 został przyjęty do szkoły Królewskiej Akademii Malarstwa i Rzeźby, otrzymał III nagrodę za rzeźbę, a w 1761, wieku dwudzabyu lat, I nagrodę za płaskorzeada. Nauczycielami Houdona были Мишель Слодц, Жан-Батист Лемуан и Жан-Батист Пигаль. Przez osiem lat uczył się w szkole i Akademii, a jako jeden z najlepszych uczniów w 1764 został wysłany do Rzymu. Rzeźbiarz przebywał мы Włoszech przez cztery lata iw tym czasie stworzył szereg dzieł, które rozsławiły jego imię.К statua «Westalki», «Ekorche» — studium anatomiczne, rzeźby do dekoracji kościołów «Św. Brunona» и «w. Jana Chrzciciela». W tych wczesnych rzeźbach, które mistrz wielokrotnie powtarzał później w innych materiałach, предпочитаю классическую интерпретацию образа, wyraźną, speakojną, wyważoną, związan dż. Potrzeba zarobku, poszukiwanie klientów i mecenasów prawdopodobnie nie pozwoliły mu na przedłużenie włoskiej emerytury, jak to zrobili inni.
W 1768 roku rzeźbiarz powrócił do Paryża.Tu znalazł swojego pierwszego mecenasa, niemieckiego księcia Saxe-Gotha, który przez wiele lat był klientem artysty. Od 1769 roku, kiedy Houdon zadebiutował w Salonie, aż do końca wieku żaden z otwierających Salony nie obywał się bez rzeźbiarskich rzeczy. W 1771 roku w Salonie pojawiło się jedno z najsłynniejszych popiersi Houdona, портрет Денисы Дидерота. Sam filozof, koneser i krytyk sztuki, zauważył niezwykłe podobieństwo portretu. Дидро был często przedstawiany. Ale wśród portretów stworzonych przez Van Loo, Anne Marie Collot, J.-B. Pigal i L.-A.-J. Lecuant, portret Houdona wyróżnia się jasnością i żywiołowością charakteryzacji. Biust wolny od wszelkich dodatków i ozdób. Cała uwaga skupia się na twarzy. Houdon przedstawił filozofa bez peruki, do którego żywił nieskrywaną nienawiść. Lekko rozczochrane włosy Houdon traktuje lekko i swobodnie, jak we wszystkich swoich rzeźbach. Biust jest wysoko skrojony, głowa odwrócona do trzech czwartych, usta lekko otwarte, oczy szeroko otwarte, spojrzenie żywe i bezpośrednie, utrwalony ulotny wyraz.Ta praca sprawiła, e we Francji ludzie mówili o młodych talentach. Przez Diderota i jego bliski przyjaciel Melchior Grimma Houdon wkrótce pozyskał najpotężniejszego patrona — rosyjską cesarzową Katarzynę II, która mogła zamawiać w Houdona drogie brązy. W latach 70. XVIII wieku rzeźbiarz zasłynął jako mistrz rzeźby nagrobnej. Wśród jego najsłynniejszych dzieł znajdują się nagrobki feldmarszałka Michaiła Golicyna i senatora AD Golicyna (знайду się na nekropolii klasztoru Donskoy w Moskgoagro „nagrobki] oraz nagrobki feldmarszałka.z klasycznych stel nagrobnych staroytnej Grecji. Goudon wykonuje rzeźby o tematyce mitologicznej. Został wybrany akademikiem do marmurowego posągu «Morfeusz» w 1777. Jedną z najsłynniejszych rzeźb XVIII wieku była jego «Diana owczyni». Iluzja biegania. Szczera zmysłowa interpacja obrazu nie jest sprzeczna z czysto klasyczną wdziękiem posągu. Te же сам Čechy SÁ nieodłączne ж innym popularnym posągu Houdona — «Zima», uosabianym на obrazie pięknej półnagiej, wyziębiona dziewczyna Wiele PRAC Houdona шутка dobrze znanych на całym świecie także dlatego, że былы replikowane, wielokrotnie powtarzane ж Танит gipsie Ораз ж droższym marmurze я brązie .rzebiarz wojskowy z XVIII wieku, który opanował technikę odlewania brzu. Szczególnie lubił ją w latach 1780-90. Писал: «Mogę grać w dwóch rolach — rzeźbiarza i odlewni. W pierwszej jestem twórcą, w other potrafię dokładnie odwzorować innych… »Jednak Houdon wszedł do history rzeźby przede wszystkim jako mistrz portretu. Charakteryzuje go analityczne podejście do natury, niestrudzone poszukiwanie prawdy życia, jego obrazy wyróżnia głęboki i przenikliwy психологизм. Liczba jego rzeźb portretowych jest ogromna.Grupa specjalna tworz portrety dzieci. Wśród nich znakomite popiersia Aleksandra i Ludwiki Bronyardów, portrety córek rzebiarki Sabiny, Anne-Ange i Claudine i inne. Вик XVIII niejako otwiera na nowo świat dziecka. Houdonowi udało się przekazać uczucie świeżości i czystości dzieciństwa bez odrobiny sentymentalizmu i żartobliwości tkwiących w rokoko. W jego pracach dzieci myślą o osobowościach własnym wewnętrznym światem.
Wśród genialnych portretów przywódców francuskiego teatru, stworzonych przez Houdona, znajduje się pośmiertne popiersie Moliera, wykonane na zamówienie Komedii Francuskiej. Houdon osiągnął w nim podobieństwo do istniejącego malarskiego portretu Moliera, którego nie mógł zobaczyć w trakcie pracy, ale stworzył obrazowo-personifikację teatru francuskiego w ogóle. Głowa Moliera, otoczona długimi, swobodnie opadającymi włosami, jest ostro wykręcona, niezwykle żywa postawa sugeruje natychmiastowe działanie lub ruch. Spojrzenie przeszywające, usta lekko otwarte, jakby w rozmowie. Wokół szyi luźno wiązany szeroki szal. Popiersie wystawione w gmachu Biblioteki Królewskiej wywołało zachwyt krytyków, a Grimm pisał o nim: «Jego spojrzenie (Пан Гудон шутит chyba jedynym rzeźbiarzem, któryzen uzęcie przekaza».Houdon wykonał portrety wielu osób sławni ludzie swoich czasów: Неккер, Лафайет, Байи, Франклин и Джордж Вашингтон в инни. У Serii portretów wielkich ludzi wymyślonych przez d’Anzhiviera stworzył портрет Marszałka де Tourville.Cnoty obywatelskie, także zasługi ж nauce я sztuce былы kryteriami wyboru twarzy сделать TEJ Galerii portretów.Ale prawdziwa kontynuacja дза Серию należy uznać wspomnianego już портреты Denisa Diderota, F. -A.D’Alemberta, Jeana-Jacquesa Rousseau (został wykonany z maski pośmiertnej), a najbardziej znanym z nich jest portret Woltera.krótkoterminowy pracując nad zdjętą maską, ukończył posąg Woltera. Rzeźbiarz przedstawił Voltaire’a siedzącego w fotelu, jak antycznym, otulając go płaszczem, bardzo przypominającym szlafrok filozofa. Szerokie fałdy płaszcza opadają na ramiona i kolana, podkreślając ukrytą pod nimi sylwetkę i jednocześnie nadając jej imponującej prezencji. Bandaż na czole jest porównywany do antycznego. Akcesoria tworzą wizerunek poety-filozofa, należący do świata współczesny i starożytny świat. Twarz podmiotu promieniuje ogromnym witalność i wysoka duchowość.Całe bogactwo życie wewnętrzne Goodon przekazuje w sposób natychmiast uchwycony, trudny do zinterpretowania. To delikatny, dokładny i majestatyczny portret, w którym Wiek Oświecenia znalazł swoje żywe ucieleśnienie. Жан-Антуан Гудон zmarł 15 лет 1828 г. w Paryżu.

Подобные документы

Ciągły rozwój, mieszanie i przeciwstawianie stylów i trendów w sztuki piękne . .. Analiza cech różnych szkół przedstawiania form w malarstwie i rzeźbie. Klasycyzm jako nurt estetyczny w literaturze i sztuce europejskiej.

streszczenie dodane 08/10/2016


Francja jako hegemon życia duchowego Europa XVIII stulecie. Ramy chronologiczne i terytorialne Oświecenia. Ewolucja idei filozoficznych oświeconych i ich ucieleśnienie w sztukach wizualnych. Wpływ Oświecenia на rozwój sztuki teatralnej.

праца семестральная додана 31.03.2013


Ogólna charakterystyka obrazów Z. Серебрякова и Н. Ярошенко. Badanie autoportretu «Za toaletą». Zapoznanie się z osobliwościami badania wizerunku Rosjanki w sztukach wizualnych koniec XIX-XX stulecie.Analiza krótka history Malarstwo rosyjskie.

праца семестральная, додана 06.08.2014


Futuryzm — awangardy artystyczne 1910-1920 w literaturze i sztukach plastycznych, które powstały we Włoszech i Rosji jako kult przyszłości i dyskryminacja przeszłości wraz z teraściniejs; głoszenie patosu zniszczenia, eksplozji, odnowy.

prezentacja dodana 06.04.2012


Opis głównych nurtów w sztukach wizualnych XX wieku. Charakterystyka rozwoju i typowe cechy każdy z nich, cechy technik pisania i koncepcja przenoszenia obrazów.Główni przedstawiciele nurtów artystycznych i ich wybitne obrazy.

prezentacja dodana 28.10.2013


Istota i znaczenie alegorii, ich zastosowanie w literaturze, kierowanie festiwalami masowymi, teatralizacja, sztuki plastyczne. Cechy sztuki komputerowej, malarstwa cyfrowego i fotomontażu, ich wady. Образ и символ czterech ywiołów.

праца семестральная, додана 20.04.2011


Trend w sztuce XX wieku charakteryzujący się zerwaniem z doświadczenie historyczne twórczość artystyczna, chęć zatwierdzenia nowych nietradycyjnych zasad w sztuce, odstnowczenie form.Konwencjonalna schematyzacja i abstrakcja stylu.

prezentacja dodana 22.06.2012


Początek stulecia klasyki w rozwoju kultura europejska z klasycznej filozofii niemieckiej. «Złoty» wiek sztuki. Popularność dzieł Georges Sand i Dickensa. Przedstawiciele głównych nurtów i kierunków realizmu w malarstwie, sztuce, literaturze.

стрещение, додане 28.06.2010


Realizm jako historycznie specyficzna forma świadomości artystycznej współczesności.Przesłanki powstania i kształtowania się realizmu w sztuce renesansu. Сандро Боттичелли, Леонардо да Винчи и Рафаэль Санти. Twórczość Albrechta Durera и Pietera Bruegla.

стрещение, додане 12.04.2009


Ujawnienie funkcji, oryginalności estetycznej i roli postmodernizmu wcesses artystycznych i estetycznych współczesnej kultury. Постмодернизм с sztukach wizualnych Stanów Zjednoczonych i Europy. Штука мультимедиальна и концептуализм.

metoda artystyczna w sztuce i literaturze europejskiej XVIII wieku, według której wszelkie zjawiska życia społecznego и działania jednostek oceniano jako nalejonalne.Jej twórcami i teoretykami byli Diderot we Francji i Lessing w Niemczech. Cechą charakterystyczną realizmu edukacyjnego była dalsza ekspansja i demokratyzacja tematów w takich formach kultury artystycznej jak literatura, teatr, malarstwo; pojawienie się nowego bohatera — przedstawiciela trzeciego stanu, ogłoszonego w duchu czasu jako nosiciel Rozumu lub Natury; odrzucenie normatywności tkwiącej w klasycyzmie; żądanie prawdy ycia, dokładnego dokładnego ujawniania postaci i «мнения»; zbudowanie opowieści, związane z chęcią przekazania słuchaczowi, widzowi, czytelnikowi, idei publicznych lub moralnych.Jednocześnie zwolennicy tej metody często przyznawali w swoich pracach warunkowość. Tak więc okoliczności w romansie i dramacie niekoniecznie były typowe. Mogą być warunkowe, jak w eksperymencie.

Głównym osiągnięciem oświeceniowego realizmu było stworzenie powieści New Age — potężnego środka artystycznego poznania rzeczywistości. Jej założycielem jest D. Defoe, pionier takich odmian gatunkowych powieści jak biograficzna, przygodowa, psychoologiczna, kryminalna, przygodowa, edukacyjna i alegoryczna. D. Swift stał się twórcą gatunku satyrycznej powieści filozoficzno-politycznej. W dobie dojrzałego Oświecenia pojawiła się powieść rodzinno-codzienna (S. Richardson) oraz towarzysko-codzienna (Г. Филдинг). Pojawienie się nowego bohatera doprowadziło do powstania dramatu «filistyńskiego» («Londyński kupiec» Д. Лилло, «Oszustwo i miłość» Ф. Шиллера, «Bastard Son» D. Diderotyome itp.) R. -polityczna (Г. Филдинг). Realizm sceniczny został w pełni wcielony w twórczość P.О. Баумарчайса. Pomysły Edukacyjne wpłynęły на powstanie realistycznego malarstwa

XVIII Wiek Artyści realiści У. Хогарта, JB Шарден walczyli о wykorzenienie пыж Społecznych, zwracali się сделать codziennych sytuacji СМАЗКУ tworzyli Образы «на współczesne tematy moralne — obszar Jeszcze Nie wypróbowany ж żadnym kraju» (Cykle satyryczne В. Хогарта). J. B. Chardin przekształcił martwą naturę w niezależny gatunek malarstwa.

Realizm krytyczny XIX wieku zastąpił realizm edukacyjny XVIII wieku.

Ostro krytyczny stosunek do rzeczywistości. Formułowanie i reflection w artystycznej kreacji ostrych problemów społecznych. Orientacja na portretowanie ycia pokrzywdzonych warstw społeczeństwa. Badanie sprzeczności społecznych. Realiści twierdzą, że zło jest zakorzenione nie w człowieku (jak to zrobili oświeceni), ale w społeczeństwie. Realiści nie ograniczaj się do krytyki Moralności i współczesnego ustawodawstwa. Podnoszą kwestię nieludzkiej natury samych podstaw społeczeństwa burżuazyjnego i pańszczyźnianego.Realizm powstał we Francji i Anglii w warunkach triumfu porządku burżuazyjnego, następnie przechodząc przez dwa etapy (Renesans i Oświecenie) przeszedł w fazę krytyczną. Społeczne antagonizmy i niedostatki systemu kapitalistycznegoterminowały ostro krytyczny stosunek do niego pisarzy realistycznych. Potępiali karczowanie pieniędzy nierówności społeczne, egoizm, hipokryzja. W swej ideologicznej celowości staje się krytycznym realizmem. Реалистичный. bohatera nie można rozpatrywać poza społeczeństwem, poza środowiskiem.Pisarze skupiają się na motywowaniu działań, kat. tłumaczy się środowiskiem, pochodzeniem itp. Pokazali wpływ społeczeństwa na człowieka. Освекач. Realizm jest pełen wiary w rozum, krytyczny to «zagubione złudzenia»

PYTANIE 2 .. Realizm (od lat.realis — materiał) — artystyczna w sztuce i literaturze. Сама идея realizmu zmieniła się na różne etapy rozwój artystyczny, odzwierciedlający naleganie artystów na wierne oddanie rzeczywistości. W centrum realizmu nie są tylko fakty, wydarzenia, ludzie i rzeczy, ale te wzorce, które funkcjonują w yciu.Jednocześnie ukazując te wzorce, realizm nie odrywa się od realnego gruntu, z największą kompletnością dobiera cechy tkwiące w życiu i tym samym wzbogaca czyawtelnika. Prowadzi делать naturalnej konkluzji, że realizm w swojej specyfice przede wszystkim zależy od nich uwarunkowania historyczne w którym rozwija się sztuka. Realizm nie jest czymś danym i niezmiennym raz na zawsze. W history literatury światowej można zarysować kilka głównych typów jej rozwoju.W nauce nie zgoda o początkowym okresie realizmu. Wielu krytyków sztuki przypisuje to bardzo odległym epokom: mówią o realizmie obrazy naskalne prymitywni ludzie, o realizmie kultury antycznej.

W history literatury światowej wiele cech realizmu można znaleźć w dziełach staroytnego świata i wczesnego średniowiecza (w eposach ludowych, na przykład w eposach rosyjskich, w annałach)

Jednak formacja realizm Jak system sztuki w literaturach europejskich zwyczajowo kojarzy się z epoką renesans (Renesans).Nowe rozumienie życia przez osobę, która odrzuca niewolnicze posłuszeństwo kaznodziejstwu Kościoła, znalazło odzwierciedlenie w tekstach Federica Petrarki, powieściach Françoisgrugediii Rabbita,. Po tym, jak średniowieczni duchowni przez wieki głosili, że człowiek jest «naczyniem grzechu» и wzywali do pokory, literatura i sztuka renesansu wychwalała człowieka renesansu wychwalała człowieka jakozłgoznajakozné.Realizm renesansu charakteryzuje się skal obrazów (Дон Кихот, Гамлет, Круль Лир), poetyzacją osobowości człowieka, jej zdolnością do świetne uczucie (jak w „Romeo и Juliizónsoc przeciwstawnymi siłami.

Kolejny etap rozwoju realizmu — edukacyjny (Oświecenie), kiedy literatura zachodnia staje się narzędziem bezpośredniego przygotowania do rewolucji burżuazycne-demokraty.W XVIII wieku tzw realizm edukacyjny, którego teoretykami byli Denis Diderot (praca teoretyczna «On literatura dramatyczna») мы Francji и G. Lessing («Hamburski dramat») w Niemczech. », 1719). Demokratyczny bohater pojawił się ш literaturze Oświecenia (Figaro ш trylogii П. Бомарше, wizerunki chłopów ш «Podróży г Petersburga делать Moskwy» А.Н. Радищева). Oświeceni oceniali Wszystkie zjawiska życia społecznego я działania ludzi яко rozsądne LUB nierozsądne (а nierozsądne widzieli przede wszystkim we wszystkich starych feudalnych porządkach i obyczajach).Od tego przystąpili do przedstawiania ludzkiego charakteru: ich pozytywne cechy to przede wszystkim ucieleśnienie rozumu, negatywne to odstępstwo od normy, wytwór nierozumu i starego feudalnego. Realizm Oświecenia często dopuszczał warunkowość okoliczności, zachowanie bohaterów.

W XIX wieku kształtuje się nowy typ realizmu. к реализм крытычный. Różni się znacznie zarówno od renesansu, jak i edukacji. Jej rozkwit na Zachodzie związany jest z nazwiskami Stendhala i O.Бальзака, мы Франджи, Чарльза Диккенса, Ат-Теккерей с Англией, с Росжи — А.С. Пушкина («Córka kapitana»), Н.В. Гогола («Martwe dusze», «Inspektor generalny»), И.С. Тургенев («Записки Охотнки»), Ф.М. Niedziela »,« Wojna i pokój »), А.П. Чехов (opowieści, gra).

Realizm krytyczny w nowy sposób przedstawia relacje między człowiekiem a środowiskiem. Ludzka postać ujawnia się w organiczny związek z okolicznościami społecznymi.Przedmiotem głębokiej analizy społecznej był: wewnętrzny świat ludzki, krytyczny realizm staje się więc jednocześnie psychoologiczny. ROMANTYZM odegrał ważną rolę w przygotowaniu tej jakości realizmu, dążąc do wniknięcia w tajemnice ludzkiego «ja».

PYTANIE 3 … Główna różnica między realizmem krytycznym a renesansem i oświeceniem polega na pogłębieniu wiedzy o yciu i komplikowaniu obrazu świata. Nie oznacza to jednak jego absolutnej wyższości nad poprzednimi etapami, gdyż skala obrazów renesansu została utracona.Niepowtarzalny pozostał patos afirmacji charakterystyczny dla oświeconych, ich optymistyczna wiara w zwycięstwo dobra nad złem. Realizm krytyczny zawładnął współczesną rzeczywistością znacznie szerzej. Feudalna nowoczesność wkroczyła w dzieła realistów krytycznych nie tylko jako arbitalność chłopów pańszczyźnianych, ale także jako tragiczna sytuacja mas — chłopówznczówczy W twórczości pisarzy Oświecenia człowiek z klasy średniej był przedstawiany głównie jako ucieleśnienie szlachetności, uczciwości i tym samym opierał sięrac zdeprawówaneji nierało zdeprawówaneji.Ujawnił się tylko w sferze swojej wysokiej świadomości moralnej. Jego codzienne życie ze wszystkimi smutkami, cierpieniami i zmartwieniami pozostawało zasadniczo poza narracją, był postrzegany jako jednostka, której problemy leżą tylko w nim y. Realizm krytyczny natomiast pełni funkcję analityczną: pokazuje społeczne uwarunkowania człowieka, pokazuje społeczne racje, które sprawiły, że bohater zachowywał cię inny w tos. Estetyka realizmu krytycznego opiera się na ZASADZIE SPOŁECZEŃSTWA.Realiści twierdzą, że zło jest zakorzenione nie w człowieku, ale w społeczeństwie. Realiści nie ograniczaj się do krytyki Moralności i współczesnego ustawodawstwa. Podnoszą kwestię nieludzkiej natury samych podstaw społeczeństwa burżuazyjnego i pańszczyźnianego.

W pracach pedagogów wspaniałe miejsce zajmuje wizerunek zdeprawowanego arystokraty, który nie dostrzega żadnych ograniczeń swoich zmysłowych pragnień. Zepsucie władców przedstawiane jest w literaturze edukacyjnej jako wytwór stosunków feudalnych, w których arystokratyczna szlachta nie zna zakazu swoich uczuć.W dziele oświecających znalazło odzwierciedlenie bezprawie ludu, Arbitralność książąt, którzy sprzedawali swoich poddanych innym krajom. Pisarze XVIII wieku ostro krytykuj fanatyzm Religijny («Zakonnica» Diderota, «Nathan Mądry» Lessinii), sprzeciwiają się prehistorycznym formom rządów, wspierają walkęgéngoło Tak więc w literaturze edukacyjnej XVIII wieku krytyka społeczeństwa feudalnego ma przede wszystkim charakter ideologiczny. Realiści krytyczni poszerzyli zakres tematyczny sztuki słowa. Człowiek, Bez względu на, чтобы, сделать jakiej warstwy społecznej przynależy, charakteryzuje się Ними Nie Tylko ж sferze świadomości moralnej (TJ. Przywary Nie MOGA być uwarunkowane arystokratycznym pochodzeniem я wszczepionymi од urodzenia porządkami feudalnymi), wciąga идти także codzienność działalność praktyczna, ш kontekście środowiska , które i jest matką wszystkich jego wad, a nie arystokratycznego pochodzenia. Realizm krytyczny charakteryzuje człowieka uniwersalnie jako konkretną, historycznie ukształtowaną indywidualność.Przedstawiają człowieka jako istotę społeczną, ukształtowaną pod wpływem pewnych przyczyn społeczno-historycznych. Описание метода Balzaca, G.V. Plechanow zauważa, że ​​twórca „ludzka komedia„ On ”przyjął„ namiętności w formie, jaką nadało im współczesne społeczeństwo burżuazyjne; śledził z uwagą przyrodnika, jak rosną i rozwijają się w danym środowisku społecznym. Sztuka realistyczna to jednak coś więcej niż dupliccja osoby w relacjach społecznych. Realizm charakteryzuje się wizerunkiem osoby w jedności ze swoim otoczeniem, konkretnością społeczną i historyczną obrazu, konfliktem, fabułą, powszechnym stosowśćowćiem takich opowskieść, gatunk.Realizm krytyczny odznaczał się bezprecedensowym rozprzestrzenianiem się sztuki epickiej i dramatycznej. Wśród gatunków epickich najpopularniejszą stała się powieść. Powodem jego sukcesu jest przede wszystkim to, że pozwala pisarzowi-realistycznemu w jak najpełniejszym stopniu wypełniać analityczną funkcję sztuki, ujawniać przygoczyncłazła.

Bohaterami pozytywnymi w twórczości realistów są poszukiwacze prawdy, ludzie związani z ruchem narodowowyzwoleńczym lub rewolucyjnym (Carbonari w Stendhal, Neuron w Balzacjówęcj)

Oświecajcy realizm

etap rozwoju realizmu, który ukształtował się w okresie Oświecenia. Charakteryzuje się etycznym i racjonalnym podejściem do zjawisk życia publicznego oraz ludzkie działania; obrazy artystyczne są nieco konwencjonalne.

Особи: Д. Дидро, П. Бомарше, Г. Лессинг, И.-В. Гете, Д. Дефо, Д. Фонвизин

„… W XVIII wieku pojawił się także (w Europie) tak zwany realizm oświeceniowy, którego teoretykami byli Diderot we Francji i Lessing w Niemczech.Angielska powieść realistyczna, której założycielem быль Д. Дефо, Автор Робинсона Крузо, nabrał światowego znaczenia .. Oświeceni oceniali Wszystkie zjawiska życia społecznego я działania ludzi яко rozsądne СМАЗКУ nierozsądne … Od Tego przystąpili сделать przedstawiania ludzkiego charakteru, ич pozytywnymi bohaterami są przede wszystkim wszystko, ucieleśnienie rozumu, negatywne są odchyleniem od normy, produktem nierozumu, barbarzyństwa dawnych czasów »(Л.И. Тимофеев, С.В. Тураев).

Słownik terminologiczny-tezaurus dotyczący krytyki literackiej.Od alegorii po jambiczny. — М .: Флинта, Наука … Н.Ю. Rusowa. 2004.

Zobacz, czym jest „realizm edukacyjny” w innych słownikach:

Realizm — (od późnego łac. Realis material, real) w sztuce, prawdziwe, obiektywne odzwierciedlenie rzeczywistości za pomocą określonych środków włajneczyzówy. W toku rozwoju sztuki realizm … … Энциклопедия sztuki

REALIZM — w sztuce 1) pojęcie, które charakteryzuje poznawczą funkcję sztuki: prawdę o yciu, ucieleśnianą przez określone środki sztuki wzyj.Tak szeroko rozumiane … … Współczesna encyklopedia

REALIZM — w sztuce 1) pojęcie, które charakteryzuje poznawczą funkcję sztuki: prawdę o yciu, ucieleśnianą przez określone środki sztuki wzyj. Tak więc szeroko rozumiane … … Wielki słownik encyklopedyczny

REALIZM (w sztuce) — REALIZM w sztuce, 1) pojęcie charakteryzujące funkcję poznawczą sztuki: prawda ycia, ucieleśniona przeęçęćęćTak szeroki … … słownik encyklopedyczny

Realizm (sztuka) — REALIZM w sztuce, 1) pojęcie charakteryzujące funkcję poznawczą sztuki: prawda ycia, ucieleśniona przez określone środnyy środnye środnye środnye środki. Tak szeroki … … Ilustrowany słownik encyklopedyczny

— (z łac. Realis real) 1) metoda artystyczna czasów nowożytnych, której początek pochodzi albo z renesansu (realizm renesansowy), albo z oświecenia (realizm oświeceniowy-tychub. XIX в. (właściwy realizm lub krytyczny … …

реализм -а; м. [od łac. realis real] 1. Prawdziwe, obiektywne odzwierciedlenie rzeczywistości za pomocą środków właściwych temu czy innemu rodzajowi twórczości artystycznej; kierunek w sztuce i literaturze oparty na takim pokazie … … słownik encyklopedyczny

Zobacz realizm oświecenia … Słownik terminologiczny-tezaurus dotyczący krytyki literackiej

Realizm (w literaturze i sztuce) — Realizm w literaturze i sztuce, prawdziwe, obiektywne odzwierciedlenie rzeczywistości za pomoc określonych środków włajneczygości.W toku historycznego rozwoju sztuki R. przybiera konkretne formy … …

Realizm — I Realizm (z późn. Łac. Realis material, real) to idealistyczny nurt filozoficzny, który rozpoznaje rzeczywistość leżącą poza świadomości, co convertuje sięchówiejako … энциклопедия

Książki

• Historia francuska z XVIII wieku. Francuska opowieść XVIII wieku jest zrónicowana pod względem formy i treści, w niej zawarte zostały wszystkie nurty literackie epoki — realizm oświeceniowy, senymentalizm, preromantyzm. W… Куп за 260 руб.
• Literatura obca. Opcjonalny podręcznik kursu dla uczniów klas VIII-X. Książka obejmuje szeroki zakres zjawisk literatury obcej Zachodu od starożytności po współczesność. Wybór nazwisk pisarzy został określony przede wszystkim program nauczania a program …

Strona 11 z 27

Realizm oświeceniowy jako kierunek literacki: zasady artystyczne. Oryginalność gatunku

realizm — stawia przed sztuką zadanie wiernego odtworzenia rzeczywistości.

Elementy realizmu pojawiły się w literaturze rosyjskiej od 1770 do 1790 jednocześnie w różnych dziedzinach i na róne sposoby. Był to główny trend w rozwoju ówczesnego rosyjskiego światopoglądu estetycznego, który w pierwszym etapie przygotowywał go do przyszłego etapu Puszkina. Wyrósł z klasycyzmu, wysadził też zasady klasycyzmu.

Poprzednik realizmu stworzonego przez Puszkina — Fonvizin (zrobił więcej w tym kierunku niż inne — po raz pierwszy podniósł kwestię realizmu jako zasady, jako systemu rozumieńska i inne). Głębokie sformułowanie problemu realistycznego ujęcia osoby, które powstało na gruncie zaostrzenia walki największej części rosyjskiej Inteligencji szlacheckiej z autokratyczną tyranugina zapión zapi zapi za

Względny dobrobyt światopoglądu szlachetnego liberalizmu załamał się podczas powstania Pugaczowa. Przezwyciężenie tego światopoglądu przebiegało albo wzdłuż linii odmowy aktywności i wchodzenia w sen, w życie indywidualnego uczucia, albo wzdłuż linii poszerbiania i pog.Wszystko na świecie jest złe i lepiej od tego uciekać, póki jest gdzie biec, — tak zdecydowali bojaźliwi. Życie polityczne Rosji jest bezwartościowe i trzeba je raptownie zmienić w imię ratowania nie tylko szlachty, ale całego kraju, całego narodu, a o to trzeba walczyć do końcazen — taki zakło bojizcina.

«Бригадир». W swojej komedii F. zdradził barbarzyństwo, głupotę i podłość szlachty nieoświeconej nową kulturą szlachecką, aby wyszydzić zresztą szlachtę prowincjonalnego i „słzzywegock” fałzzywego. Ponadto komedia dyskredytuje modę на wszystko, co zachodnie, galomanię, pogardę młodych szlachciców dla ojczyzny i języka. Zasadniczo zadanie komedii ma charakter edukacyjny, F. walczy o kulturę, o «honor swojej klasy».

ALE! Bohaterowie komedii F. są schematyzowani (cecha klasycyzmu). Jednocześnie zadaniem artysty jest nie tyle obraz poszczególnych ludzi, ile obraz relacji społecznych, rozumiany jako odniesiony do idealnych norm państwowych, określających jśedria ludzie.Норми.

Радищева. Był pierwszym szlachetnym rewolucjonistą w Rosji, który podniósł głos w obronie uciskanego chłopstwa i potępił pańszczyznę. Był wynikiem nagromadzenia sił myśli demokratycznej i pojawił się u zarania przyszłych ruchów rewolucyjnych — w najbliższym stopniu dekabrystów.

«Podróż z Petersburg do Moskwy» to tuba ludowego protestu i gniewu, w najmniejszym stopniu przełamana przez pryzmat mieszczaństwa ze względu na specyficzne rosyjskie warunki.

Pierwszym, głównym zadaniem «Podróży» jest walka z pańszczyzną: walka z uciskiem człowieka przez człowieka w ogóle. «NS». — dzieło fikcji i R. W wielu obrazach stara się pokazać zło, grozę, absurd, barbarzyństwo pańszczyzny. Чтобы właśnie odwołanie do poezji ludowej mogło odegrać rolę najpotężniejszego impulsu realizmu w sztuce; элемент Sztuki ludowej zbliżający pisarza сделать ludzi, сэм obiektywizm zbiorowego doświadczenia zakorzeniony ж folklorze, Realizm światopoglądowy я Styl folkloru, który powstał яко prawdziwe odzwierciedlenie życia ludowego — Wszystko к nadało folklorowi MOC wsparcia я oddziaływania, które mogłyby zapłodnić sztukę «Książki» на drogach przezwyciężania klasycyzmu я poszukiwania witalności.Takie rozumienie folkloru jest tym, co wyróżnia R. Tworzone przez niego ludzkie obrazy są typologiczne nie w sensie racjonalistyczno-klasycznym, ale w sensie zbiorowo-zpołecznym, co.

Педагогический стадион и реалистичная история. Forelesninger для студента

Отправить ditt gode arbeid i kunnskapsbasen er enkelt. Bruk skjemaet nedenfor

Studenter, studenter, unnge forskere som bruker kunnskapsbasen i studiene og arbeidet vil være veldig takknemlige for deg.

postet på http://www.allbest.ru/

1. Opplysende realisme

OPPLYSNINGSREALISME — en kunstnerisk metode i europeisk kunst og litteratur fra 1700-tallet, ifølge hvilken all fenomenene i det sosiale livet orglingene til enkeltpersoner ble vurdert som rimelige eller urimelige. Скапер и теоретические основы Дидро и Франкри, Лессинг и Германия. Карактеристский трекк предлагает различные варианты реализации различных вариантов демонстрации и демократизации темы и формы для художественной культуры с литературой, театром, малери; fremveksten av en ny helt — en представитель den tredje eiendommen, erklært i tidsånden som bærer av fornuft eller natur; avvisning av normativiteten som ligger i klassismen; kreve livssannhet, dokumentar nøyaktig avsløring av karakterer og «meninger»; oppbyggelsen av Historien, assosiert med ønsket om å formidle offentlige eller moralske ideer til lytteren, betrakteren, leseren.Samtidig innrømmet tilhengerne av denne metoden ofte konvensjonen i sine verk. Dermed var ikke omstendighetene i romantikk og drama nødvendigvis typiske. De kan være betingede, som i et eksperiment. Den viktigste oppnåelsen av opplysningsrealisme var etableringen av romanen til New Age — et kraftig middel for kunstnerisk kunnskap om virkeligheten. Dens grunnlegger vurderes D. Defoe , пионер для слайк-шангервариантер ав романен сом биографиск, эвентыр, психологиск, криминелл, эвентырлистен, лерерик и аллегориск. Д. Fort ble skaper av sjangeren av satirisk filosofisk og politisk roman. I den modne opplysningstidens tid oppstod en familie- og hverdagsroman (S. Richardson) og sosial og hverdagslig (G. Fielding) roman. Fremveksten av en ny helt førte til fremveksten av et «filistinsk» драма («Лондонский купец» Д. Лилло, «Предательство и любовь» Ф. Шиллера, «Ублюдочный сын» Д. Дидро и др.), Педагогический демократиск (Р. Шеридан) и сосиальполитиск (Г. Филдинг) комедия.Scenerealisme var fullstendig legemliggjort i arbeidet til P. O. Бомарше.

Pedagogiske ideer påvirket dannelsen realistisk Maleri XVIII århundre Realistiske kunstnere W. Hogarth, JB Chardin sluttet seg til kampen for a utrydde samfunnets laster, vendte seg til hverdke tempsiteremoder, en moder, en moder, en noe land »(Сатирические циклы В. Хогарта). JB Chardin gjorde stilleben til uavhengig sjanger maleri.

2. Opprettelse Ulyama Hogarth

Fødselen av første halvdel av 1700-tallet nasjonal skole Maleri i England. Grunnleggeren av den russiske kunstskolen og en av dens lyseste mestere var William Hogarth. Med sitt dristige og originale verk markerte han begynnelsen på en ny blomstring av engelsk Maleri.

Hogarths skrifter var en sann reflection av livet til forskjellige lag i det engelske samfunnet og var gjennomsyret av ekte aktive kritiske tendenser.

Художники-малолетки и стараются превратить их в драматических историй, рассказывающих истории, настоящих историй и оригиналов в искусстве лоснинга. Han kjempet aktivt for etablering av realisme or ideer om statsborgerskap i kunsten. Я грешу теоретически, работая с «Анализом красоты» (1753) la kunstneren frem bestemmelsene i den demokratiske estetikken til realismen. Han fordømte skarpt den svikefulle smigeringen av stereotype sekulære portretter, forsvarte husmaleri basert på direkte observasjon og avslører livets essens.

Hogarths kunst hadde en betydelig innvirkning på det europeiske hverdagsmaleriet på 1800, den bar mange av de mest betydningsfulle trekkene videre utvikling or var forløperen for alt som har blitt karakteristiskre, XIX r.

En viktig del kreativ arv William Hogarth er sammensatt av verkene hans på hverdagslige og moralske temaer. Hver av syklusene er en detaljert dramatisk historyom menneskelige skjebner, dette er en slags utfordring for samfunnet, der Hogarth treffende и skarpt viser sosialt miljø og typiske omstendigheter i engelsk liv.

Кунстнер тенкте гва в подвешенном состоянии опционально «Ниттиг» кунст эр домстол более лив, мужчин метод обслуживающий сатира. сом до дет сом авансерт жир Опплиснинг противоположный ny и тип кунстнериск Виркер — внутренние районы реалистиск римская, Хогарт противоположный ny до Хан тид sjanger — серия сатирик Husstand билдер. Disse серия lese сом Романер и Такк до клапан дем кунстнериск Språk вар tilgjengelig мое мер разводимая сирклер народный, enn номер бок.

Hogarths arbeid er også i stor grad viet til å lastliggjøre lastene i det moderne samfunnet; мужчины, кто-то из автовладельцев, которые смотрят грязные фотографии, на грусомет, продажность, уморальный, åndelig fattigdom и materiell fattigdom, kunstneren endrer aldri sin tro på mennesket. Художник-портретист лагера. Hans bilder snakker om helse, mental styrke, indre skjønnhet mennesker — funksjoner som kunstneren kan se og som er grunnlaget для hans kunst.

2. De første trinnene til Hogarth i kunsten og dannelsen i hans arbeid av en uavhengig vurdering i forhold til virkeligheten

På 1730-tallet dukket en unik og fantastisk kunstner, William Hogarth, opp i England.

В. Хогарт (1697–1764): гостиница для семейного отдыха в Лондоне. Faren hans holdt først en skole i landbyen sin, deretter i London, og jobbet senere som korrekturleser, studerte litteratur og etterlot seg flere verk av filosofisk karakter som ikke ga ham materiell sikkerhet.

Av Dis uttalelsene følger det at metoden hans ble dannet fra en ung ольха. Для ветчины var kunstens gjenstand og den eneste kilden til kunstneriske bilder livet. Han mente and man ikke skulle desirere reglene til forgjengerne og bildene de skapte, men verden… Det gir ingen mening å kopiere objekter og figurer, det er nødvendig å utvikle minne og registrere observasjoner.

Graveringen er preget av enkle tegneteknikker og en klar rytme for komposisjon.

В 1726 году Хогарт стал серьезным иллюстратором для «Goodybras»: i den første fulgte han på bokhandlerens forespørsel ganske nøye teknikkene til anonyme illustrasjoner av den tidligere utgaven av denne boken (1710), men gjorndlerens av denne boken (1710). Den andre Serien Kan Betraktes som et uavhengig kunstverk.Реалистичный иллюстратор витнер ом modenheten til tegningen hans, av rikdom kreativ fantasi … De er preget av komposisjonens integritet, en bred spesiell rytme og en ekstraordinær metning med hverdagslige detaljer.

I 1729 giftet Hogarth seg med kunstnerens datter Thornhill og giftet seg med henne i hemmelighet fra foreldrene. Foreldre tilgav snart Hogarth, og det unge paret slog seg sammen med Thornhills.

Kunstneren har malt siden begynnelsen av 1720-tallet, da han studerte på akademiet med Vanderbank, og deltok i maleriene til et landted sammen med læreren Thornhill.

Hogarth utnyttet raskt mulighetene til sjangeren av «samtale» gruppeportretter, som førte ham inn i sfæren til salongkunst. Mer og merble han ført av temaer av offentlig lyd, som møtte kunstnerens idealer og egenskapene til hans talent. Men som satiriker og forfatter av aktuelle emner, utviklet han seg fullt ut på 1730-tallet.

Således, i den første perioden av sin aktivitet, vises Unge Hogarth foran oss som en mann med et tidlig dannet verdensbilde, som en mester i stor kreativ målbevissthet.Allerede i sine tidlige år tok han de første skrittene mot å nå målet for livet — skapelsen av kunstverk som er nyttige for samfunnet. Ungdomsarbeider viser at i arkene om aktuelle temaer fant Hogarth til en viss grad lærerne sine, sin egen sjanger og etablerte kontakt med publikum han henvendte seg til. Han tok livshendelser som materiale og tolket dem satirisk, ga dem en vurdering. Ved å bruke erfaringene fra sine forgjengere fortsatte han med å utvikle sitt eget kunstneriske språk. педагогический реализм Visuell Kunst

4.Серия «Fasjonabelt ekteskap»

I første halvdel av 1840-årene opprettet Hogarth sin mest berømte serie, Модный брак (seks malerier, Галерея Тейт, Лондон). Syklusen er sammensatt av отдельный драматический сюжет. Scenetitler avslører tensjonen med Episoden. Hogarth har gjentatte ganger kalt seg selv ikke en maler, мужчины «forfatteren» av serien, og ønsker å understreke betydningen av det litterære plottet som ligger til grunn for dem, ikke uten grunn and mange samtidige nurderer surderer.Т. Готье Сиер: «Хогарт эр Аристофан кисти, som maler komediene sine i stedet for å skrive dem». [, — Крол А.Е. Уильям Хогарт. Л.-М., 1965, с. 83-84.7] Теккерей, сомвит ан хел сексьон тил кунстнерен и синус форлеснингер ом тегнезерифорфаттере от 1700 таллет, младший специалист ден професжонель скривететен и хогартс плотцыклузер.

Forfatterens tanke blir kjent for betrakteren når han kjenner igjen hele episoden. Kunstneren skildrer mennesker я сам справляюсь, karakterene hans ser ut til å snakke med hverandre.Hogarth lykkes med dette takket være nøyaktig overføring av ansiktsuttrykk og bevegelser.

Hogarths Malerier был популярен за то, что он драматический финалист. Чарльз Лэмб sier i sin artikkel: «… Vi ser på andre Malerier — vi leser graveringene hans». Imidlertid bør det sies and plottene og tegnene somble opprettet av Hogarth, bleebendlet som regel av ubetydelige forfattere or g bare отдельные эпизоды.

Det er også vanskelig å fastslå den eksakte datoen for syklusen «Fashionable Marriage».Det er to nær hverandre malerier om dette emnet. Den ene, som nevnt tidligere i Tate Gallery (London), den andre, forskjellig fra henne i details, og som anses на være Hogarths skisser, fullført med den andre hånden — i samlingen av G.R. Виллет. Det er spekulasjoner i at den berømte serien ble skrevet mellom 1742 og 1745.

«Fasjonabelt ekteskap»

var Hogarths tredje satiriske serie. Я малерин и денне сериен сер зеерен ан скарп социальной сатиры сомневаюсь в том, что сочувствует последнему лиггьерингу.Skildrer scener fra livet sosieteten Hogarth viser ikke mindre stygg og ondskapsfull, skummel og morsom enn i scener fra vagabonder, tyver og prostituerte. Karakterene, som i forrige serie, får et portrett.

Handlingen til William Hogarth er et bryllups ekteskap. Dette er en history om ekteskapet til en ødelagt sønn med datteren til en velstående handelsmann, et fenomen som er veldig vanlig в Англии и лопет в Хогартсе, ом манненс свидель и изобретательский, bortsett fra et kjrlighets.Denne Historien ender med en tragisk opphevelse — grevenes død, knivstukket i hjel av grevinnens kjreste, som faller for dette på galgen, og grevinnens selvmord.

Den første episoden er allerede uttrykksfull — «Ekteskap Контракт

сом avsluttes som en kommersiell transaksjon. Interesserte personer samlet. De danner to grupper. Den første skildrer en gammel herre med en fullblodsk koffert og en staselig bæring og bruden som sitter overfor faren til bruden med en ekteskapskontrakt i hendene, som ser med gru på den fremtidige slektningen og beregner hvorholte hvorholte.En annen gruppe er brudeparet som sitter med et kjedelig blikk og personifiserer passiv likegyldighet. Я забыл dyrefigurer bundet med en kjede, som symboliserer den samme foreningen som i dette rommet.

Bildet er preget av sin ekspressivitet, klare, gjennomtenkte komposisjon, den bølgete «serpentine» linjen understreker alle omrissene, karakterene er dyktig gruppert.

Hogarth viste i denne Historien et vanlig fenomen i det engelske samfunnets liv. Grådige etter penger og sosial status, fedre, listige og grådige, for deres egen profitt, inngår en allianse mellom barna sine, som er en vare for dem.Brudens far kjøper seg en plass blant adelen og er ikke redd for å betale for mye. Grådighet, frykt, подобострастие er nedfelt i ansiktet og figuren. Et løpende lurt blikk understreker hans natur. Den gamle herren er brudgommens far, som ser seg rundt fra storhetens høyde, som vet å opprettholde et arrogant utseende foran kjøperen, fyller sin egen verdi. Alle vil ta en godbit. Skjørheten i denne avtalen er umiddelbart tydelig for all seere.

I den andre sceenen («Morgen фрокост. Снарт etter бриллуп «)

] все трэкингер инвертированы. Denne komposisjonen skildrer morgenen i de unges hus. Veltede stoler som lat løftes av en søvnig tjener som ligger på gulvet spillekort, musikkinstrumenter og en notisbok — alt snakker om gårsdagens høytid, som endte i en heftig bacchanalia.Den ganske pene grevinnen strekker seg tilfeldig, er i ferd med å gjespe, og uttrykker fullstendig likegyldighet overfor mannen sin, som sprang inn i rommene uten å ta av seg hatten og kollapset tungt i en lenestol. Lederen går bort med en bunke sedler i hånden og løfter hendene mot himmelen.

Alt som skjer på bildet — forholdet mellom karakterene, hver fysiognomi, hver gest — er skissert ekstremt tydelig og levende.

Tredje сцена («U sjarlatan «) [Прил.Рис. 20] forteller om de videre eventyrene til mannen sin. Han kom med kjæresten til en sjarlatan — en lege. Legen tar imot dem på et spektakulært dekorert kontor, hvor hvert element snakker om eierens «стипендия». Den unge sprøyten avslører sjarlatanen ved å svinge med en stokk mot ham. Бетти Карлесс, студентка в Лондоне, еще более легкая. Kunstneren kombinert med hjelp av gester, utseende og vanlig Handling, en sjarlatansk lege og en hallik i en gruppe, som så og si fremmedgjør figuren til en forsvarsløs, redd skikkelse av et ungt предлагают.

På neste bilde — «Morgen mottakelse «

kunstneren avslører karakteren til den unge grevinnens underholdning. Vi ser henne bak morgentoalettet. En frisør travler rundt vertinnen, en berømt London-sanger synger til akkompagnement av en fløyte, gjestene snakker om noe livlig, og en advokat er spredt på Sofaen og oppfører seg som hjemme. Han gir grevinnen billettene til maskeraden. Forholdet mellom elskerinnen i huset og advokaten gir rik mat til ettertanke for de rundt ham.

Myke farger, rosa og sølvgrå, eller Oliven, rosa og brun-gull, formidler livets ytre velvære og eleganse, og sammensetningen av full av hektisk bevegelse tilsvarer den indre tomheten og kaoset livet i karakable.

De følgende bildene fra «Fashionable Marriage» -сериен, предвещающий нермерную развязку. I den femte sceenen [Приложение. Рис. 22] viser et vendepunkt: en mann, slått i hjel, faller ned, en ung kone koneler foran en liggende ektemann, og en morder-elsker gjemmer seg i et vindu.Ekspressiviteten til en scene bestemmes av dens Dynamikk. Hogarth gjør et dristig forsøk på å fange det unnvikende øyeblikket i både bevegelse og emosjonelle opplevelser helter. Som i Andre Scener Foregår Handlingen igjen i en bestemt setting med mange virkelige detaljer. Ответы и фигуры на сценах в небе.

Sjette сцена Фаргет с биттерхетом и драмой. Гревиннен дегтярный подарок. For føttene hennes ligger et ark med siste ord den henrettede kjresten.Вы можете увидеть, что это ужасная игра, и вы узнаете, что происходит над Темзой и Лондонским мостом.

I serien Fashionable Marriage reiste William Hogarth et viktig sosialt spørsmål, кто-то из известных моралистов для — en predikant. Kunstneren straffer ikke ondskapen. Den grådige faren som ofret datteren og den gamle herren som giftet seg med sønnen sin, lider ikke. Барна Дерес вела некоторую пассивную позицию за жестокое сочувствие.Heltenes skjebne bestemmes av den sosiale situasjonen i Hogarths tomter. Позитивный привет и малериен ханс эр свæрт сьельдне, сиден кунстнерен икке сер дет виктигстэ и триумференц диид и мораль, люди, которые устояли о непристойных пороках и людях.

På midten av 1740-tallet gjorde Hogarth et forsøk på å forkynne positive livsverdier. Хан begynner serien Happy Marriage (1745). Мужчины kunstnerens plan ble ikke fullført, голые секс-эпизоды из серии denne startede serien overlevde. Det første, fjerde og femte maleriet er bevart i graveringene, det tredje og sjette i maleriet, og det andre i form av et billedfragment.

Специально для Уильяма Хогарта и окупает его серию «Трудолюбие и лень» (1747–1748), «Кунстнер и старший выпускник ситт позитивной программы».

Hogarth var sønn på sin alder, han fordømte nådeløst laster og delte samtidig illusjonene somble forkynt av forfatterne av opplysningstiden, som Defoe. Slike illusjoner inkluderte ideen om at lykke og rikdom er en belønning for en person for dyd og rlig arbeid. Дефо и роман «Робинзон Крузо» skildrer en dristig, vedvarende, hardtarbeidende helt som bygget lykke med egne hender, til tross for skjebnenes omskiftelser.I den didaktiske serien Diligence and Laziness hyller Hogarth dette tidenes ideal.

Rundt 1750-1751 lager Hogarth flere grafiske verk av lærerik karakter: suiten «Fire grader av grusomhet» og to parvise etser «Gina Street» og «Beer Street» [Приложение. Рис. 30, 31]. I dem følger han det samme programmet som han gjennomførte i sin store дидактическая серия «Трудолюбие и лень» [Приложение. Рис. 32].

I graveringene «Gina Street» и «Beer Street» henvender kunstneren seg til folket.Hogarth skriver: «Siden temaene i miss graveringene er utformet for a påvirke noen av de vanlige lastene som ligger i de lavere klassene, så forfatteren utførte dem på den mest pålitelige måte for denkendeste utbredelsen bill av graver». [, — Крол А.Е. Уильям Хогарт. Л.-М., 1965, с. 115,15]

Denne gangen opptrådte Hogarth som en offentlig person som bekjempet fyll, som var den virkelige plagen til England i sin tid. Denne sosiale ondskapen tensive seg sammen med veksten av fattigdom og sykdom blant de «lavere» klassene.Selvfølgelig var fyll ikke den eneste grunnårsaken til fattigdom og dødelighet hos de fattige folket i London, men Hogarth skjønte, som tidens ledende sinn, ikke hva kilden til ondskap var. Derfor rettet kunstneren sammen med andre engelske opplysere hele styrken i sin kritikk ikke mot grunnlaget for det sosiale systemet, men bare mot et av de medfølgende fenomenene.

Graveringene «Street Gina» и «Street Beer» møtte en umiddelbar Response, og i 1751 ble det vedtatt en lov i parlamentet som bød ulovlig salg av gin.

I følge William Hogarth viser arket «Gina Street» konsekvensene av inntaket av denne drinken — «… lediggang, fattigdom, fattigdom og fortvilelse, som fører til galskap og død».

Kunstneren deler arket i to plan diagonalt fra øvre høyre hjørne til nedre venstre hjørne. Til høyre skildrer han flere nøkkelepisoder med få tegn. Til venstre er bybygninger og gater med en mengde små menneskeskikkelser. Bakgrunnen for de sentrale murene er tigger London med sine overfylte skip og forfalte hus.

Uførløs håpløshet, der innbyggerne i Gene Street, dør, understrekes av symboler som er vanlige i Hogarth: skiltet til lånekontoret med treunge baller or vertshusets tegn i form av stor kanne med påskriften «Royal Gin.

Beer Street gir en kontrast til Gene Street. Scenen er full av munterhet. Kunstneren skildrer en gate med rene, ombygde hus. Forbipasserende går langs gaten, maleren avslutter et skilt, hvor han skildrer dansende bønder rundt en bunke med bygg. Народный дриккер øl ved bordene.Det eneste forlatte huset er lånekontoret, på trappene som er en omreisende ølhandler.

Hvis tegneserien i det forrige arket tjener til å understreke det tragiske, så er «Beer Street» gjennomsyret av munter, myk humor. Hogarth skildrer ironisk nok ølelskere med enorme mager og holder fulle ølkrus med frodig skum. Lånebanktegnet virker ikke lenger illevarslende.

En annen эпизод с моральным характером «Четыре степени жестокости» в Хогарте. Hun skildrer livsvei en person som мучитель katter og hunder som сарай, deretter мучитель hester og til slutt blir en morder.I følge loven blir liket til en henrettet kriminell gitt til leger, som deler det i deler.

Hogarth skrev: « Disse ковчег вар гравер и л.с. и номер минст å endre до den Beste барбариск анке фра дыр, и уцикт пытка Хвилкен мм из ховедстедер (Лондон) så beklagelig до Hver футляр sjeler. Hvis en от вил га деттер обработка и хиндр грусомхет Jeg деревня мер на внешней стойке de гва Джегер дем av forfatteren, enn HVIS EN вилле Jeg скрев папп Рафаэль «.( Krol A.E. William Hogarth. L.-M., 1965, с. 117,18)

«Fire grader av grusomhet», som serien «Flid og latskap» som «Gina Street» и «Beer Street», skriver AE Krol, avslører Hogarth som en kunstner som ikke går gjennom søte sosiale katastrofer. av fattigdom og uvitenhet. Samtidig forblir Hogarth ikke en enkel moralistisk forkynner, men ser på verden bredere og mer objektivt enn de fleste av hans samtidige. Ved å velge en greve eller en tramp, en edel dame eller en prostituert som en helt, fordømmer han i sine bilder de mørke funksjonene som ikke bare er karakteristiske for enkeltpersoner, men også for hele sosiale grupper.Hogarth vendteosis aktuelle Episodene til folket, og de var populære, men publikum som han henvendte seg til, beundret noen ganger underholdningen av Episoden, tegneserienes ansikter og la ikke merke til den dype betydnsningen av verkene hanvendte seg til.

Dermed spilte Hogarths arbeid en viktig rolle i utviklingen av engelsk kunst. Verkene hans var en реалистичные отражения современных liv forskjellige lag i det engelske samfunnet и var gjennomsyret av aktive kritiske tanker i enden til datidens прогрессивная идея.Hogarths Malerier og trykk ble preget av sin høye dyktighet med dramatiskistoriefortelling, nyskapende originalitet og originalitet i den kunstneriske løsningen. Han kjempet aktivt for etablere realisme or ideer om statsborgerskap i kunsten, or forsvarte ledende plass hverdags sjanger i Maleri.

3 . Opprettelse Жан Батиста Симеон Шарден

Жан Бати м ул. Simeo m n Chardet m n (1699-1779) — Fransk maler, en av de mest berømte kunstnere XVIIIårhundrer og en av de best i argerileggerie stilleben og sjangermaleri.

I sitt arbeid unngikk kunstneren bevisst de høytidelige og pastoral-mytologiske emnene som ligger i kunsten i sin tid. Hovedemnet for hans stilleben og sjangerscener, basert helt på naturlige observasjoner og i det vesentlige skjulte portretter, var hverdagslivet, til mennesker fra den såkalte tredje eiendommen, formidlet på en rolgånte, opprikdtig.Chardin, обладает активным активным художником, который реалистичен, на 1700-м таллете, имеет традиционный стиль в Нидерландах и на ярком месте в стиле и на 1600-миллиметровом слое, который может быть введен в одно и то же время.

На высоте Пьера-Жака Каза и Ноэля Койпеля, Шарден бледный и живущий в парижском доме Сен-Жермен-де-Пре. Det er ingen bevis for at han noen gang har vært utenfor den franske hovedstaden.Han hjalp Kuapel til å fremføre tilbehør i maleriene sine, og tilegnet seg en ekstraordinær kunst for å skildre livløse gjenstander av all slag og bestemte seg for å vie seg utelukkende til воспроизводится. I begynnelsen av sin uavhengige karriere malte han frukt, grønnsaker, blomster, husholdningsartikler, jaktattributter med en slik dyktighet at kunstelskere tok sine Malerier for verkene til den berømte flamske og utnerelandskunskee, 17 толстяк и портретист.

Han ble tidlig kjent for den parisiske publikum som en utmerket mester i stilleben. Этот небоскреб в Париже, ставший «лучшим дебютантом», появился на площади Дофин. Så i 1728 presenterte han flere lerret der, blant annet var stilleben «Scat». Maleriet imponerte så Nicolas de Largillière, создатель французской академии для моделирования и скульптуры, и приглашает всех на свой вкус, пока он не будет оставаться в гостинице для вегетарианских академиков. Deretter insisterte maleren på at Chardin skulle konkurrere om en plass på akademiet.Allerede i september ble hans kandidatur akseptert, or han ble inkludert i listene som «en представитель для blomster, frukt и sjangerscener».

Sjangeren hverdagsliv og stilleben er organisk knyttet i hans kunst som aspekter av en helhetlig og poseisk dyp oppfatning av virkeligheten. Etter nederlandsk klarte den franske sjangermaleren å uttrykke sjarmen til interiøret og de husholdningsartiklene som omgir en person. Для sine komposisjoner valgte Chardin de vanligste gjenstandene — en vanntank til kjøkkenet, gamle potter, grønnsaker, en jordkanne, og bare noen ganger i hans stilleben kan man se de majestetiske egenskapene til kunstapene.Verden tildise maleriene ligger ikke i dyrebarhet av ting, som nederlenderne elsket så høyt, men i deres åndelige поэтиск, liv, balansen mellom konstruksjon, og skaper et bilde avharmonisk liv.

Perfekt eie kunnskap fargeforhold Chardin følte subtilt sammenkoblingen av objekter og originaliteten til structuren deres. Diderot beundret ferdigheten som kunstneren får en til å føle bevegelse av сока под фруктами. Я фарген на этом объекте с Шарденом, чтобы найти и сложить его.Den er vevd fra lignende nyanser hvit farge … Chardins grå og brune er uvanlig mange. Lysstrålene som trenger inn i lerretet, gir objektet klarhet og Definisjon.

På 1730-таллет. Chardin henvendte seg til sjangermaleri, til hverdagslige familie- og hjemmemiljøer, полный av kjrlighet og fred, fantastisk figurativ og koloristisk integritet (Молитва перед обедом, 1744). Я смотрю женский фильм на Шардене на ролике, målt hverdag — noen ganger i de mest vanlige, men lyrisk forhøyede øyeblikkene, noen ganger в эпизоде ​​с тяжелым внутренним моральным обменом.

Фотографии на sjangermaleri, preget av deres naive enkelhet i innhold, styrke og hari i farger, mykhet og rikdom på penselen, enda mer enn de tidligere verkene til Chardin, presset ham ut av antall samtidskunstnere og stegre ende bak Historien om fransk Maleri. I 1728 ble han tildelt det parisiske kunsthøgskolen, i 1743 ble han valgt til hennes rådgiver, i 1750 overtok han Stillingen som kasserer; i tillegg var han siden 1765 medlem av Rouen Academy of Sciences, Literature and Fine Arts.

I verk fra forskjellige år og forskjellige sjangre, som «Прачка» (1737), «Емкость с оливками» (1760), «Атрибуты искусств» (1766), Er Chardin alltid en utmerket tegner og fargelegger, kunstner «stille llegger» «, Поэт Гвердагенс; hans hensikt og milde blikk inspirerer de mest verdslige gjenstandene. I i fjor Life Chardin vendte seg til pasteller og skapte flere fantastiske portretter (selvportrett, 1775), der han viste sin iboende følelsesmessige subtilitet, men også evnen til Psykologisk analysis.

Leksikologer gjorde mye for å spre Chardins re, som kontrasterte sin «borgerlige» kunst med domstolskunstnere — mestere av erotiske og pastorale vignetter i Rococos ånd — som var «skilt fra folket». Diderot sammenlignet sin dyktighet med hekseri: «Å, Chardin, dette er ikke hvite, røde og svarte malinger som du gni på paletten din, men selve essensen av gjenstander; du tar luft og lys på tuppen av børsten og bruker dem på lerretet! «

4 . Opprettelse Жан Луи Дэвид

Jacques-Louis м Knus м d (30.август 1748, Париж — 29 декабря 1825, Брюссель) — fransk maler og lærer, был представителем Fransk nyklassisme i maleriet.

Жак-Луи Давид, родившийся 30 августа 1748 года в семье Луи-Мориса Давида и ганса Коне, Мари-Женевьевы (род Бурон), а также самых близких родственников киркена Сен-Жермен-л’Оксеруа. Fram til 2 августа 1757 — dagen for farens død, som kanskje har dødd i en duell, bodde han på pensjonatet til Picpus-klosteret. Takk til morens bror, François Bouron, ni år -gamle Jacques-Louis, etter å ha studert med en veileder, gikk inn på College of the Four Nations for et kurs i retorikk.Hun etterlot barnet i Paris i omsorgen for sin bror, og dro til Evreux. Жак-Франсуа Демесон, архитектор, архитектор и семья Франсуа Буше, а также другие предметы искусства, все до тега, и многие другие предметы искусства …

Давид тар тегнингстимер в Академии Святого Луки, в 1764 году познакомил Франсуа Буше с ветчиной в стиле «Ханс-Луи» в школе Жака-Луи. På grunn av kunstnerens sykdom skjedde dette imidlertid ikke — likevel anbefalte han den unge mannen å begynne ådere hos en av de ledende mestrene i Historisk Maleri av tidlig nyklassisisme, Joseph Vien.To år senere, i 1766, kom David inn på Royal Academy of Painting and Sculpture, hvor han begynte å student på Wiens verksted. Педагогическая система sistnevnte, som tilbrakte flere år i Italia og var fasinert av antikken, var basert på studiet av eldgammel kunst, verkene til Raphael, brødrene Carracci, Michelangelo, kravet om åppnå «sannhet» og «storetor.

I 1775-1780 studerte David ved det franske akademiet i Roma, hvor han studerte eldgammel kunst og arbeidet til renessansens mestere.

I mai 1782 giftet han seg med Charlotte Pecul. Хун фёдте ветчина костровище.

I 1783 год. Вальгт до медлема Академии живописи.

Han deltok aktivt i den revolusjonerende bevegelsen. В 1792 году бле хан вальгт тил стедфортредер для den nasjonale konvensjonen, hvor han ble med i Montagnards ledet av Marat og Robespierre, org stemte for kong Louis XVIs død. Han var medlem av den offentlige sikkerhetskomiteen, i hvilken egenskap han signerte ordrer om arrestasjon av «revolusjonens fiender.»På grunn av politiske forskjeller på dette tidspunktet skilte han seg fra sin kone.

I et forsøk på å opprettholde revolusjonens hendelser malte David en rekke malerier viet revolusjonærene: «Eath in the Ballroom» (1791, ikke ferdig), «The Marat’s Death» (1793, Museum of Modern Art, Брюссель). Også på denne tiden organiserte han massefolkfestivaler org opprettet Nasjonalmuseet i Louvre.

I 1794, etter Thermidorian-kuppet, ble han fengslet для revolusjonerende synspunkter.

, ноябрь 1796 года подарил Шарлотте.

I 1797 var han vitne til den høytidelige innreisen til Наполеон Бонапарт в Париже и т.д. Дэвид Лагер Малерьер посвящен Наполеонам, проезжающим по Гренному Альпену, Кронинген Ханс, Самт и Рекке Композитор и портретист для персонажей в Норхетах Наполеона. Etter Napoleons nederlag i slaget ved Waterloo i 1815 flyktet han til Sveits, deretter flyttet han til Brussel, hvor han bodde til slutten av sitt liv.

Han ble gravlagt på kirkegården i Leopold-kvarteret i Saint-Josse-ten-Noode (i 1882 ble han gravlagt på nytt i Brussel kirkegård i Evere), находится там, где есть фрагмент в Париже или когда-либо на песке Лаха.

5. Opprettelse Jean Antoine Houdon

Jean Antoine Houdon (1741-1828) er en berømt skulptør av klassismen. Han opprettet et unikt portrettoppslagsverk med fremragende mennesker i tiden.Hovedpersonen er en sosial, edel og sterk karakter, modig og uredd, kreativ person. Houdon var aldri interessert i titlene og titlene til dem han preget i marmor og bronse. Bildene han skapte, formidler mesterlig ikke bare det ytre, men også det indre likheten med originalen, særegenheter ved heltens psykologi. Портреты композитора Глюка, талера Мирабо, комикерен Мольера, официального лица Д. Дидро и Дж. Дж. Руссо, президент Америки Дж. Вашингтон — детте эр де бесте веркене тиль ден магазин билледхуггерен.В магазине «Катарина ден» можно найти портрет ветчины, а также одежду «Houdon nektet å reise til Russland». Han utførte briljant statuen av den russiske keiserinnen fra mange portretter uten å se originalen.

Berømmelsen til den uovertrufne mesteren i skulpturportrett, som Houdon vant i løpet av sin levetid, er ubestridelig den dag i dag. Dette skyldes delvis personlighetene til modellene hans — stormennene på 1700-tallet: Voltaire, J. J. Rousseau, D. Diderot, B. Franklin, J. Washington.Я знаю, что портретист на скриншоте Андрея скульптора, мужчины, который находится в крепости, установленной на жестком диске, а также аккуратен с тем, чтобы смотреть на Houdon skildret dem. Og dette er ikke overraskende. Mesterens verk forbløffer med følelsen av liv som kommer fra dem. En av hans samtidige sa om skulpturen hans: «Hun ville ha snakket om klosterkortet ikke foreskrev hennes stillhet». Hemmeligheten er at i sitt arbeid brukte Houdon en eldgammel regel: du må stille et spørsmål, tiltrekke oppmerksomhet og skildre en personakurat i det øyeblikket når hele ansiktet kommer til liv kørme.Han utviklet også et enkelt, мужчины любят великие драматические трики. Han modellerte øynene og øyelokkene i samsvar med naturens form og gjorde en depresjon для hele irisens bredde på en slik måte at skyggen som fylte den, virket som en del av øyets volumetriske og konvekse overflart, ogigillen sigillen. Det venstre venstre «anhenget» av hvit marmor skapte en illusjon av en lys glans, og førte inntrykket av volum til perfeksjon. Som et resultat så øynene levende, gjennomsiktig og litt fuktig ut.Ingen billedhogger har ennå klart åppnå en slik presisjon i formidlingen av menneskets blikk.

Til tross for at anerkjennelsen av talentet hans kom til mesteren ganske raskt, forble han, å dømme etter de bevarte dokumentene, en enkel og til og med dårlig utdannet person. Hele hans liv, ikke rikt på spektakulære eller dramatiske hendelser, ble redusert til sta daglig arbeid i verkstedet og hverdagslige bekymringer. Imidlertid, alt som relatert til hans elskede arbeid, Houdon, fulgte nærmeste oppmerksomhet, det være seg studiet av structuren Menneskekroppen eller rivalisering med andre skulptører.

Jean Antoine ble født i Versailles 20. mars 1741 i en familie langt fra kunst. Ганс фар, Жак Гудон, var en bonde. Da sønnen hans ble født, jobbet han som en enkel portvakt для grev Delamotte, генерального инспектора de kongelige parkene, в Версале. Faren og brødrene til moren, Anna Rabash, var gartnere i dis parkene, og av de tre sønnene og fire døtrene til Houdons, обнаженный Жан-Антуан. fjerde barn, vant berømmelsen til en kunstner. Det ser ut til at de har tatt vare på cabinfra for å gi en mulighet for guttens medfødte til å utvikle seg til ekte mestring.Etter faren, somble overført til det parisiske huset til grev Delamotte, flyttet familien til hovedstaden, og i 1749 ble dette huset leid ut til den franske kronen для «Skolen for utvalgte studenter». Det vil si elevene fra Royal Academy of Painting and Sculpture, som var blant de beste av de best som forberedte seg på en tur til Roma для видеореутданнинга на государственном уровне. Жак Гудон запрещает портвейн на новых школах, а также Жан Антуан вар из тидлиг ольхового чистого искусства. Gutten absberte ivrig den kreative atmosfæren som hersket på skolen, kom til verkstedene og etter å ha tigget om leire, entusiastisk skulpturert, etterlignet de eldste.Først gjorde elevene, og deretter lærerne oppmerksom på det dyktige barnet, hjalp ham, ga råd og til slutt bidro til and unge Houdon i 1756 ble student ved akademiet. Samme år mottok han en sølvmedalje for å lykkes med å utføre skisser, og fem år senere ble han tildelt den første prisen — en gullmedalje for basrelieffet «Dronningen av Sheba gir gaver til Salomo» (1761). med retten til å ved det французская академия в Roma — og vendte tilbake til hjemlandet «Школа для избранных» без какого-либо ученика.Hans hovedlærer var M. A. Slodts, men han fikk også mye nyttig kunnskap fra andre akademikere — J. B. Lemoine og J. B. Pigal. De neste tre årene viet Jean Antoine til å mestre kunsten å bearbeide marmor, историческая история и мифологи, анатомический театр самого лучшего качества, анатомический театр и т.д. Андре Ленд и Магазин Местрен Фра Фортиден.

I 1764 dro Houdon til Roma. I henhold til det akademiske utdanningssystemet som er utbredt i hele Europa, var han forpliktet til å lage kopier av skulpturer om temaene for klassisk mytologi, og hans første arbeid i denne retningen var den lille vestalka (17) av en antikk.статуя. Dessuten forbedret billedhuggeren umåtelig den kjedelige hellenistiske originalen, og ga den ømhet og femininitet som er karakteristisk for Rococo-style, samtidig som den beholdt en spesielt klassisk ånd. I fremtiden kom han ofte tilbake til dette bildet, så vel som til mange andre, noen ganger bare kopierte han arbeidet sitt inn forskjellige materialer- gips, marmor, terrakotta, bronse, — og noen ganger skaper alternativer som. Houdons romerske periode inkluderer slike arbeider som den hellige Bruno, den døpte Johannes (начало в 1766-1767), presten fra Lupercalia (1768) og andre, samt den velkjente skulpturen Ekorche »(1766-1767) — en mann med blottestde musklerning og kopier som har blitt en nødvendig egenskap for kunstskoler i Europa og Amerika helt fram til våre dager.Dessuten brukte til og med leger det under trening.

Interessant nok var denne fremragende og kanskje den mest elskede anatomiske modellen i skulpturhistorien først bare en gipsskisse для Johannes døperen. En figur opprettet fra en grundig studie an anatomi på lik på Hospital of Saint Louis of France, доступен и снят с фильма с утраченными и красивыми руками и сегментированными изображениями и более красивыми скульптурами. Denne posituren ble fullstendig overført til den første, ubevarte versjonen av «Johannes døperen», henrettet, som «Saint Bruno», etter ordre fraktoren ved kirken Santa Maria degli Angeli, mer enn ærverdig for en nybegynner.Mye senere opprettet Houdon en annen, bronseskikkelse «Ekorche» (1792), noe som endret hendens posisjon

I ноября 1768 г. Ком Жан-Антуан тильбаке до Парижа. Læretiden avsluttet, og nå stoden unge billedhuggeren overfor oppgaven å bli en uavhengig mester, få anerkjennelse i hjemlandet og samtidig skaffe seg det som passer hans evner. økonomisk situasjon … I 1769, på bakgrunn av verk utført i Italia, ble Houdon lett rangert blant akademiet, noe som ga ham rett til å stille ut i to-årige akademiske salonger, noe pub som betyr at han verkunne ог, энда виктигере, тил саннсинлиге хёйе ланере.Fra den tid av deltok billedhuggeren i nesten all slike utstillinger frem til 1814.

Houdons første betydningsfulle verk da han kom tilbake til Frankrike, var en portrettbyste av filosofen D Diderot (1771), som åpnet et helt bildegalleri — både samtid og store mennesker fra fortiden: Moliere (1778), 1778 ), О.Г. Мирабо (1791) осв. Etter dette arbeidet mottok kunstneren ordrer fra hertugen av Sachsen-Gotha. det lille fyrstedømmet som han besøkte i Tyskland dagen før, og den russiske keiserinne Katarina II, somble billedhuggerens første regjerende skytshelgen.I 1773 utførte mesteren en marmorbyste av Katarina den store, der han perfekt formidlet likheten med originalen, ikke bare ekstern, men også karakteristisk. Selv om han i sitt arbeid ble tvunget til å bare stole på malerier, tegninger eller graveringer av franske forfattere. Портрет в keiserinnen avkrefter fullstendig den veletablerte troen på at Houdon ikke kunne jobbeffektivt uten en levende modell foran seg. Faktisk gjorde mesteren ofte nøye målinger av motivet, laget gips av hodet og Individual deler av figuren, og noen ganger, som i tilfeller av Mirabeau og Rousseau, til og med fjernet dødsmasker.Men All Dis processingene lette bare billedhuggerens arbeid, men var på ingen måte avgjørende. Bevis på dette finner du i портреты Мольера и Ж. де Ла Фонтена (ок. 1781 г.), som lenge har gått bort, og slående i sin nøyaktige gjengivelse av karakteristiske trekk.

Det skal bemerkes at til tross for sin utmerkede evne til å jobbe marmor, var Houdon først og fremst en modellerer, ikke en carver. Først jobbet han med leire, og deretter laget han en gipsform, somble oppbevart i verkstedet or ga ham muligheten til å gjenta verkene sine i gips, terrakotta, bronse eller marmor så lenge det var etterspørsel etter dem.Dessuten hadde skulptøren personlig kunnskap om støpteknikken, og deltok personlig i støpingen av bronsestatuer, og gjorde den endelige revisjonen med en skrape og la overflatter grov og ikke nøye polert, somtemplenere frakserex.

Selv om Houdon først og fremst gikk inn i Historien som skulptørportrett, var hans kreative natur mer imponert over temaer hentet fra Historie, Religion eller mytologi. Det er kjent at han hele tiden lette etter ordrer for store verk, og gjennom hele sitt liv, snakket han om sine kunstneriske prestasjoner, pekte han vanligvis ut statuer som «Saint Bruno», «Ekorche» eller «Diana» (1776 г.).Spesielt skal nevnes sistnevnte. Тема для jagtergudinnen dateres tilbake til antikken og er ganske tradisjonelt для kunst siden renessansen. Imidlertid hadde Houdons «Diana» в характерный трекк — rask bevegelse og fullstendig nakenhet. Mesteren oppnådde illusjonen om å løpe ved å tvinge gudinnen til å opprettholde balanse mens han sto på en tær. Det var bare i marmorversjonen fra 1780 at en sivbuske ble lagt til для å skape ekstra støtte. Statuen, som sjokkerte regjeringens tjenestemenn, var en slik suksess for publikum, denble rost av poeter or rost av kritikere som intet annet arbeid fra Houdon.Imidlertid valgte billedhuggeren fortsatt å ikke stille ut henne i salongen, og de som ønsket kunne beundre den rene klassiske nåde «Diana» в художественной студии.

I 1777 год. Сокращенное изображение на «Морфеус» — в gipsstatue i størrelsen på naturen (1771 г.) — конкурс на получение награды Академии живописи и скульптуры. Samme år på salongen var antall verk hans lik halvparten av all skulpturer somble utstilt generelt, og fra den tiden ble mesterens rolle som leder for den franske skulpturskolen bestemt.

Sentralt i Houdons arbeid er den beste og mest betydningsfulle av hans arbeider — en статуя француженки и философа-педагога Вольтера, на его основе скульптурный арбалет и манжета или скафандр с обновленными портьерами. Blant dem skiller seg fortjent bildet av en sittende Voltaire (1781) ut. Kunstneren kledde salvien i en antikk toga, skjulte sin svake, tynne kropp. Men han kompromitterte ikke sannheten og skildret ansiktet til en gammel mann med nedsunket kinn, en nedsunket munn.Imidlertid, i dette ansiktet, level den ufilskelige, spottende sinnet til den store filosofen så intenst at arbeidet i det store og hele blir til en salme for det menneskelige intellektet, org forkynner den udødelig åndens seier over en svak. De som har set denne skulpturen, er klar over den fantastiske egenskapen — når synsvinkelen endres, endres Voltaires uttrykk påfallende. Han gråter, корректировщик, ser tragisk på verden и kveler av last. «I blikket hans raknet han ut sjelen», — говорит аннен стор французский скульптор, Роден, ом Гудон.

Фактиск и портретатор в форскере, философе, кунстфолке, и квиннелиге изображения в местах, коммерческих скарфетенах и всесидигетенах для психологических исследований в моделях до синего. Barneportretter er også bemerkelsesverdige fra dette synspunktet. Я демонстрировал, что кто-то из художников и фантазий не знает, что такое грозные барендмены, живущие и утраченные сентиментальностью. Barna hans er tenkende individer med sin egen indre verden.

Ikke den siste, men ikke hovedrollen i en så nøyaktig gjengivelse av den menneskelige karakteren bleled for billedhuggeren ved direkte observasjon og studier av naturen.Derfor, da Houdon в 1785 году, девизом en ordre om henrettelse av en marmorstatue av генерала Дж. Вашингтона, dro han utenlands for å jobbe med en portrettbyste i umiddelbar nærhet av modellen. Da han kom tilbake til Paris, ble denne bysten brukt som en skisse av billedhuggeren. Статуя в полный рост, генеральный мастер, некоторые из лучших портретов Вашингтона, сомневаются.

Sommeren 1786 giftet den førtifem år gamle skulptøren seg med tjue år gamle Marie-Ange-Cecily Langlois, datteren til en ansatt i de kongelige virksomhetene.I 1787-1790 гг. de hadde tre døtre. Fru Goodon и jentene har fungert som modeller для noen av kunstnerens mest sjarmerende portretter.

I 1787 kjøper kunstneren et hus, utstyrer et verksted og installerer små støperiovner. Nå har han muligheten til å støpe i bronse nesten all hans verk. Я могу помочь вам в качестве ассистента и студента, а также у кого-то из академиков и студентов. Imidlertid kom ikke en eneste betydelig skulptør ut av verkstedet hans. Tilsynelatende var Goodon for opptatt til å ta hensyn til undervisningen.Og bare i de siste årene av sitt liv, spesielt etter at han i 1805 ble utnevnt, til профессору ved spesialskolene for Maleri, skulptur og arkitektur ved det franske instituttet, som erstattet Royal Academy, oppfylte han sine et alérerohov23 pensjonert.

Fransk revolusjon 1789-1794 Har fratatt Houdon ikke bare hoveddelen av kundene og den etablerte posisjonen til en ledende billedhugger, men også hans kreative krefter. Siden midten av 1790-tallet. kunsten hans gikk kraftig tilbake.Imidlertid fortsetter han å jobbe, om enn i mye mindre skala, med å utføre portretter av medlemmer av den keiserlige familien, marshaler og generaler. Девиз 1804 года — han en ordre for produksjon av en gigant bronsestatue Napoleon for installsjon på en søyle i Boulogne — denble ferdigstilt i 1812 og ødelagt etter imperiets fall. Det siste stykket den gamle mesteren var en byste av keizer Alexander I, utstilt på salongen i 1814. Etter det er det ingen informasjon om hans arbeid. I 1823 døde fru Goodon, og 15.июль 1828 г.

Hans egne ord karakteriserer mesterens arbeid på best mulig måte: «En av de vakreste egenskapene til en så vanskelig skulpturkunst er evnen til å bevare funksjonene og lage bilder av mennesker somhet harjet nandevelges eliges. Denne tanken fulgte og oppmuntret meg stadig i mine lange arbeider. «

Voltaire Houdon, til tross for sin smertefulle tynnhet og senile svakhet (billedhuggeren så først forfatteren kort tid før hans død), er utførelsen av styrke, triumferende over fysisk svakhet.Dette verket er ikke bare den høyeste prestasjonen til billedhuggeren selv, men også toppen av europeisk kunst fra 1700-tallet. Statuen av Voltaire trakk mange entusiastiske svar. Огюст Роден Утбрёт: «Для фантастического тинга! Dette er hånlig legemliggjort! Øynene er litt åpne, som om de fanger fienden. En skarp nese ligner en rev: han vrir seg over alt, snuser ut overgrep og hån overalt, han skjelver bokstavelig talt. «Жан-Антуан Гудон. Вольтер. 1779-1781 Французская комедия, Париж.

Jean-Antoine Houdon er en fransk skulptør. Жан-Антуан Удон бледный фон 20. марта 1741 г. в Версале (Франция). I 1756 ble han tatt opp på skolen for Royal Academy of Painting and Sculpture, mottok den tredje prisen for skulptur, og i 1761, i en alder av tjue, den første prisen for basrelieffet «Dronningen av Sheba gir gaver til Salomo.» Houdons lærere. вар Мишель Слодц, Жан-Батист Лемуан и Жан-Батист Пигаль. Я знаю учеников на школьной и академической основе, а также на некоторых из лучших студентов в 1764 году, отправленных в Рим.Billedhuggeren bodde i Italia i fire år, og i løpet av denne tiden skapte han en rekke verk som gjorde navnet hans kjent. Dette er statuen av «Vestal», «Ekorche» — студия анатомии, скульптор для декорации киркене «St. Bruno» и «Johannes døperen». Я рассматриваю tidlige skulpturene, som mesteren senere gjentok flere ganger i andre materialer, foretrekker han den klassiske tolkningen av bildet, klar, rolig, balansert, knyttet til studiet av den gamle arven. Behovet for å tjene penger, søket etter kunder og lånere, tillot sannsynligvis ikke ham å forlenge sin italienske pensjon, slik andre gjorde.
I 1768 kom billedhuggeren tilbake tilbake til Paris. Ее fant han sin første skytshelgen, den tyske hertugen av Saxe-Gotha, som i mange år var kunstnerens kunde. Fra 1769, da Houdon debuterte på salongen, og til slutten av århundret, gjorde ingen av åpningssalongene seg uten billedhuggerens ting. En av de mest kjente bystene i Houdon, портрет Дени Дидро, dukket opp i salongen i 1771. Filosofen selv, kjenneren и kunstkritikeren, bemerket portrettets ekstraordinære likhet. Diderot ble ofte portrettert.Мужчины откровенно портретируют Ван Лоо, Анн Мари Колло, Ж.-Б. Pigal og L.-A.-J. Lecuant Skiller Houdons portrett seg ut для karakteriseringens lysstyrke og livlighet. Bysten er fri for alt tilbehør og ornamenter. All oppmerksomhet er konsentrert om ansiktet. Houdon portretterte en filosof uten parykk, som han hadde et skjult hat for. Хелтон Бэджендлер дет Lett og fritt, lett og fritt, som i all hans skulpturer. Bysten er kuttet høyt, hodet er dreid i tre fjerdedeler, munnen er litt åpen, øynene er vidåpne, blikket er livlig og direkte, et flyktig uttrykk fanges opp.Dette arbeidet fikk folk til å snakke om ungt talent in Frankrike. Gjennom Diderot og hans nær venn Melchior Grimma Houdon skaffet seg snart den mektigste beskytteren — den russiske keiserinnen Catherine II, som kunne bestille Houdon dyre bronse og kuler. På 1770-tallet ble billedhuggeren kjent som en mester i gravsteinsskulptur. Blant hans mest berømte arbeider er gravsteinene til fleetmarskal Михаил Голицын и сенатор А.Д. Голицын (de ligger i nekropolisen til Donskoy-klosteret i Moskva) и гравен тиль грейд «Ennery».Sammensetningen av gravsteinene går tilbake til typen av klassiske gravsteinstenger fra det antikke Hellas. Goudon utfører skulpturer på mytologiske temaer. Han ble valgt til akademiker for marmorstatuen «Morpheus» в 1777 году. En av de mest berømte skulpturene из 1700-х годов вар ханс «Диана Охотница». Illusjonen En ærlig sensuell tolkning av bildet motsier ikke statens rent klassiske nåde. De samme funksjonene ligger i en annen populær stat av Houdon — «Зима», некоторая персонификация и билд на vakker halvnaken, Mange av Houdons verk er velkjente over hele verden også fordi han de ble replikert, gjentatt mange ganger i billig ganger dyrere marmor og bronse.en militærskulptør fra 1700-tallet, som mestret teknikken for å støpe bronse. Han var spesielt glad i henne på 1780- og 90-tallet. Хан Скрев: «Jeg kan opptre i to Roller — en skulptør og et støperi. I den første er jeg en skaper, i den andre kan jeg gjengi andre nøyaktig …» Houdon gikk imidlertid inn i skulpturhistorien først og mester s портрет. Если вы хотите, чтобы аналитика была подготовлена ​​к естественной жизни, и вы получите больше информации о жизни, Саннхет, Билден Ханс, выйдете на сцену из психологической и психологической помощи.Анталлет портрет скульптур ханс эр сторт. Spesiell gruppe gjøre opp portretter av barn. Ярко выраженный портрет художника Александра и Луизы Броньярд, портретиста Билдхуггердётрена Сабины, Анн-Анж и Клодин и Андрея. Дет 18. århundre åpner så å si barnets verden på nytt. Houdon klarte — это отличное место для фриланса и ренхета в одежде и сноровке сентиментальностей и песен в рококо. I hans arbeider tenker barn på personligheter med sin egen indre verden.
Blant de strålende portrettene av lederne av det franske teatret, skapt av Houdon, er den postume bysten av Moliere, bestilt of Comédie Francaise.Houdon oppnådde i det en likhet med det eksisterende billedportrettet av Moliere, som han ikke kunne se i arbeidsprosessen, men skapte en billedpersonifisering av det французском театре женерелт. Moliers hode, innrammet av langt, fritt flytende hår, er skarpt snudd, en uvanlig livlig holdning antyder øyeblikkelig handling eller bevegelse. Utseendet er gjennomboret, munnen er litt åpen, som i en samtale. Et bredt skjerf er løst bundet rundt halsen. Bysten somble utstilt i bygningen til Det kongelige biblioteket vakte glede for kritikere, og Grimm skrev om det: «Hans blikk (Mr.Goodon er sannsynligvis den eneste billedhuggeren som vet hvordan han skal formidle øynene) trenger inn i sjelen. «Houdon laget portretter av mange berømte mennesker av sin tid: Necker, Lafayette, Bailly, Franklin ogretter for George Washington en ogie andre. Mennesker unnfanget av d’Anzhivier, skapte han et portrett av marskalk de Tourville. Borgerlige dyder, så vel som vitenskap и kunst, var kriteriene for velge ansikter til dette portrettgalleriet. Дени Дидро, Ф.-А. Д’Аламбер, Жан-Жак Руссо (ble laget av en dødsmaske) и ден местный портрет на портрете Вольтера. kortsiktig jobbet med masken han hadde fjernet, fullførte han statuen av Voltaire. Billedhuggeren presenterte Voltaire som å sitte i en lenestol, som en antikk, pakket ham inn i en kappe, som minner om en filosofs morgenkåpe. De brede brettene på kappen faller over skuldrene og knærne, og skisserer figuren skjult под dem og gir den samtidig en imponerende tilstedeværelse. Bandasjen i pannen sammenlignes med den antikke.Tilbehør skaper bildet av en поэт-философ, tilhører verden moderne og eldgamle verden. Ansiktet til motivet utstråler huge vitalitet og høy åndelighet. All Rikdommen Indre Liv Goodon formidler i et umiddelbart grepet uttrykk som er vanskelig å tolke. Dette er et delikat, nøyaktig og majestetisk portrett der opplysningstiden fant sin levende utførelse. Жан-Антуан Удон дёде 15. июля 1828 г. в Париже.

Lignende dokumenter

Kontinuerlig utvikling, softing og motsetning av stiler og trender i kunst… Проанализируйте funksjonene til forskjellige skoler som skildrer ex-i maleri og skulptur. Klassisisme som en estetisk trend i europeisk litteratur og kunst.

abstrakt lagt до 10.08.2016


Frankrike som hegemon i det åndelige livet Europa XVIIIårhundre. Kronologisk og Territoryell ramme for opplysningstiden. Utviklingen av de filosofiske ideene til opplyserne og deres legemliggjørelse i billedkunst. Opplysningens innflytelse på utviklingen av teatralsk kunst.

опоздание на семестр до 31.3.2013


Generelle egenskaper ved malerier av Z. Серебрякова и Н. Ярошенко. Откройте для себя сельвпортрет «Bak toalettet». Bekjennelse med særegenheter ved studiet av bildet av en russisk kvinne i billedkunst sent XIX-XXårhundre. Проанализируйте корт историй Русиск Малери.

semesteroppgave, задержка до 06.08.2014


Futurisme — kunstneriske avantgardebevegelser 1910-1920 i litteratur og kunst, som oppsto i Italia og Russland som en kult for fremtiden and discriminting av fortiden sammen med nåtiden; kunngjøring av patos av ødeleggelse, eksplosjon, fornyelse.

представить до 06.04.2012


Beskrivelse av hovedtrendene i det visuelle kunsten i det tjuende århundre. Kjennetegn ved utvikling og typiske trekk hver av dem, funksjoner i skriveteknikker og konseptet med å overføre bilder. De viktigste informantene для kunstneriske trender og deres fremragende malerier.

представить до 28.10.2013


Essensen og betydningen av allegorier, bruken av den i litteratur, regi av massefestivaler, teatralisering, kunst.Funksjoner av datakunst, digitalt Maleri og fotomontasje, deres ulemper. Изображения и символы на огненных элементах.

semesteroppgave, задержка до 20.04.2011


В тренде в 1900-х годах, прежде чем перейти и создать исторический оппозиционный художественный скапель, он находится в годовом исчислении с новым искусством-традицией, основанным на бывшем кунстнериске. Konvensjonell skjematisering og abstraksjon av stil.

представить до 22.06.2012


Begynnelsen avrhundret med klassikere i utvikling Europeisk kultur fra klassisk tysk filosofi.»Золотой» кунстальдер. Популярно среди Жоржа Санд и Диккенса. Представитель hovedtrendene и retningene для realisme innen maleri, kunst, litteratur.

аннотация, задержка до 28.08.2010


Realisme som en Historisk spesifikk form for kunstnerisk bevissthet i moderne tid. Forutsetninger для предложений и данных о реализме и обновлении. Сандро Боттичелли, Леонардо да Винчи и Рафаэль Санти. Креативность Альбрехта Дюрера и Питера Брейгеля.

аннотация, задержка до 04.12.2009


Å avsløre funksjonene, estetisk originaliteten og postmodernismens rolle i den moderne kunstens kunstneriske og estetiske prosesser. Постмодернизм и выставление счетов в США и Европе. Мультимедиа искусство и концептуализм.

kunstnerisk metode i europeisk kunst og litteratur fra 1700-tallet, ifølge hvilken all fenomener i sosialt liv og Handlinger fra enkeltpersoner ble vurdert som rimelige eller urimelige. Скапер и теоретические основы Дидро и Франкри, Лессинг и Германия.Særtrekk ved pedagogisk realisme var videre utvidelse og demokratisating av temaer i slike for kunstnerisk kultur som litteratur, teater, maleri; fremveksten av en ny helt — en представитель den tredje eiendommen, erklært i tidenes ånd brer av fornuft eller natur; avvisning av normativiteten som ligger i klassismen; kravet om livets sannhet, dokumentar nøyaktig avsløring av karakterer og «meninger»; oppbyggelsen av Historien, assosiert med ønsket om å formidle til lytteren, seeren, leseren, offentlige eller moralske ideer.Samtidig innrømmet støttespillere av denne metoden ofte konditionalitet i sine verk. Dermed var ikke omstendighetene i romantikk og drama nødvendigvis typiske. De kan være betingede, som i et eksperiment.

Den viktigste oppnåelsen av opplysningsrealisme var etableringen av romanen til New Age — et kraftig middel for kunstnerisk kunnskap om virkeligheten. Grunnleggeren er D. Defoe, первооткрыватель жанрового вариатора романа с биографиской, eventyr, psykologisk, kriminell, eventyrlysten, lærerik og allegorisk.D. Swift ble skaper av sjangeren til den satiriske filosofiske og politiske romanen. I den modne opplysningstidens tid oppstod en familie- og hverdagsroman (S. Richardson) og sosial og hverdagslig (G. Fielding) roman. Fremveksten av en ny helt førte til fremveksten av et «filistinsk» драма («Лондонский купец» ав Д. Лилло, «Бедрагери и къёрлигет» ав Ф. Шиллер, «Ублюдочный сын» ав Д. Дидро и др.), Педагогический демократиск (Р. Шеридан) и сосио-политиск (Г. Филдинг) комедия. Scenerealisme var fullstendig legemliggjort i arbeidet til P.О. Бомарше. Pedagogiske ideer påvirket dannelsen av realistisk Maleri

XVIII århundre Realistiske kunstnere W. Hogarth, JB Chardin kjempet for a utrydde samfunnets laster, vendte seg til hverdagssituasjoner tema no en moderne morara, en moderne moravel земля »(Сатирические циклы У. Хогарта). J. B. Chardin gjorde stilleben til en uavhengig malesjanger.

Kritisk realisme på 1800-tallet erstattet den pedagogiske realismen på 1700-tallet.

Skarp kritisk hold til virkeligheten. Разработка формул и решений для решения актуальных проблем. Ориентируясь на скилдре livet til de vanskeligstilte lagene i samfunnet. Studie av sosiale motsetninger. Realister hevder at ondskap ikke er forankret i en person (som opplyserne gjorde), men i samfunnet. Realister Beginser seg ikke til kritikk avonal moderne lovgivning. De reiser spørsmålet om den umenneskelige naturen til selve grunnlaget for det borgerlige og livegne samfunnet.Реализм противоположен франкрике и Англии в соответствии с условиями триумфа, а также пропуском в горизонтальном (обновленном и опплиснинговом) и гостеприимным отелями и критичным фасадом. Sosiale motsetninger og mangler ved det kapitalistiske systemet bestemte realistiske forfatteres skarpt kritiske holdning til det. De fordømte penger sosial ulikhet, egoisme, hykleri. Я грешу ideologiske målrettethet blir det kritisk realisme. Реалистиск. helten kan ikke предает utenfor samfunnet, utenfor miljøet.Forfattere fokuserer på motiverende Handlinger, katt. форсунки av miljø, opprinnelse osv. De viste samfunnets innflytelse på en person. Opplyse. Realisme er full av tro på fornuft, kritisk er «tapte illusjoner»

SPØRSMÅL 2 .. Realisme (fra lat. Realis — materiale) — метод искусства и искусство и литература. Selve ideen om realisme endret seg til forskjellige stadier kunstnerisk utvikling, som gjenspeiler kunstneres insistering på en sannferdig skildring av virkeligheten.Fokus for realisme er ikke bare fakta, hendelser, mennesker og ting, men de mønstrene som fungerer i livet. På samme tid, som skildrer miss mønstrene, bryter ikke realismen seg fra den virkelige jorda, med den største fullstendigheten velger de funksjonene som ligger i live og beriker derved leseren med kunnskap om livet, utfører kognitive. Dette fører til den naturlige konklusjonen and realisme først og fremst avhenger av dens spesifikke egenskaper Historiske forhold der kunsten utvikler seg.Realisme er ikke noe gitt og uforanderlig en gang for all. I verdenslitteraturensistorie kan flere hovedtyper av dens utvikling skisseres. I vitenskap, nei konsensus om den første perioden med realisme. Mange kunstkritikere tilskriver det til svært fjerne epoker: de snakker om realisme bergmalerier primitive mennesker, om realismen til gammel kultur.

I historyien om verdenslitteraturen finnes mange funksjoner i realismen i verkene fra den antikke verden og tidlig middelalder (i folkeepos, for eksempel i russiske epos, i annaler)

Imidlertid dannelsen realisme som kunstsystem i europeiske litteraturer er det vanlig å assosiere seg med tiden Renessanse (Renessanse).En ny forståelse av live av en person som avviser den slaviske lydigheten av forkynnelsen av kirken, gjenspeiles i tekstene til Federico Petrarch, romanene til François Rabelais («Gargantua og Pantagruel»), i tragediene til og komedi. Etter at middelalderske kirkemenn i århundrer forkynte at mennesket er et «syndekar» og ba om ydmykhet, forherliget litteraturen og kunsten fra renessansen mennesket som den høyeste skapelsen av naturen, og prøvøjøde skapelsen av naturen, og prøvøjøjøne skapelsen av naturen, og prøvøjøje skalengåjns.Renessansens realisme er preget av omfanget av bilder (Don Quijote, Hamlet, King Lear), postiseringen av den menneskelige personligheten, dens evne til å flott følelse (som i «Romeo og Julia») и самодействующем в «Ромео и Джулии») и самодействующем, но интенсивном, на авангардном движении. sammenstøtet mellom en personlighet og motstander kreves.

Den neste fasen i utviklingen av realisme — lærerikt (Opplysning), når vestlig litteratur blir et tool for direkte forberedelse for den borgerlig-demokratiske revolusjonen.На 1700 талантов без слов, педагогический реализм, на теоретическом уровне Дени Дидро (Теоретическая статья «О драматическом искусстве») и Франкрике и Дж. Лессинге («Гамбург-драма») в Германии. реалистический роман, hvis grunnlegger var Даниэль Дефо («Робинзон Крузо», 1719). En demokratisk helt dukket opp i opplysningslitteraturen (Фигаро и трилогия П. Бомарше, билдена авен. Бондера и А. Н. Радищева «Рейс от Санкт-Петербурга до Москвы»). Opplyserne vurderte all fenomener i det sosiale livet og menneskers Handlinger som fornuftige eller urimelige (og de så det urimelige først og fremst i all de gamle føydale ordener og skikker).Fra dette fortsatte de med skildringen av den menneskelige karakteren: deres positive karakterer er først og fremst utførelsen av fornuften, de negative er et avvik fra normen, et produkt av urimelig og den gamle føydale orden. Opplysningens realisme innrømmet ofte omstendighetene og heltenes oppførsel.

Реалистичная форма смолы энного типа на 1800-талл. den kritisk realisme. Det skiller seg betydelig fra både renessansen og det pedagogiske. Dens blomstring i Vesten er assosiert med navnene på Stendhal og O.Бальзак и Франкрик, Чарльз Диккенс, на Теккерея в Англии, в России — А.С. Пушкин («Kapteinsdatteren»), Н.В. Гоголь («Døde sjeler», «Капитанская дочка») Generalinspektør «), И.С. Тургенев (» Notater om en Okhotnka «), Ф.М. Достоевский (» Brødrene Karamazov «,» Forbrytelse og straff «), Лев Толстой («Сёндаг», «Криг ог фред»), А.П. Цехов (историк, рассказчик).

Kritisk realisme skildrer forholdet mellom mennesket or miljøet på en ny måte. Menneskelig karakter avsløres i Organisk forbindelse med sosiale forhold.Тема для dyp sosial analysis var indre verden menneskelig, kritisk realisme blir derfor samtidig psykologisk. ROMANTISMEN spilte en viktig rolle i utarbeidelsen av denne kvaliteten av realisme, org forsøkte å trenge inn i hemmelighetene til det menneskelige «jeg».

SPØRSMÅL 3 … Hovedforskjellen mellom kritisk realisme og renessanse og opplysning er dypere kunnskap om live og komplikasjonen av verdensbildet. Men dette betyr ikke hans absolutte overlegenhet i forhold til de forrige stadiene, для omfanget av bilder fra renessansen gikk tapt.Patoset til bekreftelsen som er karakteristisk for opplyserne, deres optimistiske tro på seieren til det gode over det onde, kunne ikke gjentas. Kritisk realisme har tatt over den moderne virkeligheten mye bredere. Den føydale moderniteten kom inn i verkene til kritiske realister, ikke bare som livegnenes vilkårlighet, men også som den tragiske situasjonen til massene — det livlige bønderiet, det bortkastede urbane folket. Я знаю, что лучше всего использовать опплиснингтиден бле ан middelklassemann hovedsakelig portrettert som utførelsen av adel, ærlighet, og motsto derved de fordærvede uærlige aristokratene.Han avslørte seg bare i sfæren til sin høye moralske bevissthet. Hans daglige liv med all sine sorger, lidelser og bekymringer forble i det vesentlige utenfor fortellingen, han ble set på som et Individual hvis проблема голого ligger i seg selv, uavhengig av miljøet han eksisterer i. Kritisk realisme utfører derimot en analytisk funksjon: den viser en people sosiale kondisjonering, viser de sosiale grunnene som fikk helten til åppføre seg på en eller annen måte. Estetikken til kritisk realisme er basert på SOSIALITETSPRINSIPPET.Реалистичная компания и ондскап, где можно найти людей, мужчин и женщин. Realister Beginser seg ikke til kritikk avonal moderne lovgivning. De reiser spørsmålet om den umenneskelige naturen til selve grunnlaget for det borgerlige og livegne samfunnet.

I verkene til lærere flott sted opptar bildet av en fordervet aristokrat som ikke anerkjenner noen grensninger på sine sensuelle ønsker. Herskernes fordervelse blir portrettert i pedagogisk litteratur som et produkt av føydale forhold, der den aristokratiske adelen ikke vet noe bander mot deres følelser.I opplysningernes arbeidble folks lovløshet, prinsenes vilkårlighet, som solgte sine undersåtter til andre land, отражать. Forfattere fra 1700-tallet kritiserer skarpt Religiøs fanatisme («Монахиня» от Дидро, «Натан Мудрый» от Лессинии), motarbeider forhistoriske regjeringsformer, støtter folks kamp for deres nasjonale uavhengighem ). Педагогическая литература на 1700 талантов и критиков на первоклассную идеологию. Kritiske realister утверждает, что дет тематический спектакль по порядку.En person, uansett hvilket sosialt lag han tilhører, er preget av dem ikke bare i den moralske bevissthetens sfære (det vil si at laster ikke kan betinges av aristokratisk opprinnelse og føydale ordner, podets fra fødselense) , i en sammenheng med et miljø som og er mor til all hans laster, og ikke aristokratisk opprinnelse. Kritisk realisme karakteriserer en person universelt som en konkret, Historisk dannet Individualitet. De skildrer en person som et sosialt vesen, dannet under påvirkning av visse sosiohistoriske grunner.Метод Бескривер Бальзака, Г.В. Плеханов бэмеркер в скаперен «Меннескелиг комеди» «Ток» лиденскапер в форме де бле гитт ав дет модерн боргерлиге самфуннет; han fulgte med oppmerksomhet fra en naturvitenskapsmann hvordan de vokser og utvikler seg i et gitt sosialt miljø. Imidlertid er realistisk kunst mer enn воспроизводит av en person i sosiale forhold. Realisme er preget av bildet av en person i enhet med omgivelsene, den sosiale og Historiske konkretiteten til bildet, konflikt, plot, den utbredte bruken av slike sjangerstrukturer som en roman, драма, история, история.Kritisk realisme var preget av en enestående spredning av episk og dramatisk kunst. Blant de Episke sjangrene ble romanen den mest populære. Årsaken til suksessen er hovedsakelig at den lar den realistiske forfatteren oppfylle kunstens analytiske funksjon i størst muliggrad for å avsløre årsakene til at sosial ondskap dukker opp.

Positive helter i arbeidet til realister er sannhetssøkere, mennesker assosiert med den nasjonale frigjøringen eller den revolusjonære bevegelsen (Carbonari i Stendhal, Neuron i Balzac) eller motstår aktivt den korrumensherende.

Opplysende realisme

стадион в настоящее время реализован в соответствии с условиями opplysningstiden. Det er preget av en etisk og rasjonell tilnærming til fenomenene i det offentlige liv og menneskelige handleer; kunstneriske bilder er noe konvensjonelle.

Персонал: Д. Дидро, П. Бомарше, Г. Лессинг, И.-В. Гете, Д. Дефо, Д. Фонвизин

«… На 1700-миллиметровом уровне, который содержит оппозиционные реалистичные данные (в Европе), имеет теоретические представления о Дидро и Франкрике и Лессинге в Германии.Ден английский реалистический роман, некоторые груннлэгт на Д. Дефо, для детей Робинзона Крузо, fikk verdens Betydning. Opplyserne vurderte all fenomenene i det sosiale livet og menneskers Handlinger som rimelige eller urimelige … Fra dette fortsatte de med skildringen av den menneskelige karakteren, deres positive karakterer er først av alt, utførelsen av for et avik продукт авуримелиг, варварство от безумия »(Л.И. Тимофеев, С.В. Тураев).

Terminologisk ordbok-synonymordbok om litteraturkritikk.Fra allegori til iambic. — М .: Флинта, витенскап … Н.Ю. Русова. 2004.

Se hva «pedagogisk realisme» er i andre ordbøker:

Realisme — (fra det sene lat. Realis-materialet, ekte) i kunsten, en sann, objektiv reflection av virkeligheten på spesifikke måter som ligger in en eller annen type kunstnerisk skapelse. I løpet av utviklingen av kunst, realisme … … Kunstoppslagsverk

REALISME — i kunst, 1) et konsept som karakteriserer kunstens kognitive funksjon: livets sannhet, legemliggjort av de spesifikke kunstmidlene, målestokken for dens пенетрасигон и virkelighenskdenkdenkdenkönchen.Så bredt forstått … … Moderne leksikon

REALISME — i kunst 1) et konsept som karakteriserer kunstens kognitive funksjon: livets sannhet, legemliggjort av det spesifikke kunstmidlet, målet for dets пенетрасйон и virkeligheten, dybtendunkdenkönchen. Så vidt forstått … … Большой энциклопедический словарь

REALISME (i kunst) — REALISME i kunst, 1) et be grep som karakteriserer kunstens kognitive funksjon: livets sannhet, legemliggjort av det spesifikke kunstmidlet, målet for dets Pencilbighedenkunsto de av.Så bredt … … leksikonordbok

Realisme (kunst) — REALISME i kunst, 1) et konsept som karakteriserer kunstens kognitive funksjon: livets sannhet, legemliggjort av det spesifikke kunstmidlet, målet for dets Pentenkénskunsto Så bredt … … Illustrert leksikonordbok

— (fra lat. Realis-materiale) 1) den moderne kunstneriske metoden, som begynnelsen enten er fra renessansen (renessansrealisme), eller fra opplysningstiden (opplysningsrealisme) eller fra 30-tallet.XIX århundre. (риктиг реализм, эллер критиск … …

realisme — мужские; м. [фра лат. realis real] 1. Sann, objektiv refksjon av virkeligheten ved hjelp av midler som ligger i en eller annen type kunstnerisk skapelse; Ритнинг и искусство и литература на основе просмотра … … leksikonordbok

Se opplysningsrealisme … Terminologisk ordbok-синонимordbok om litteraturkritikk

Realisme (i litteratur og kunst) — Realisme i litteratur og kunst, en sann, Objektiv Refksjon av virkeligheten på bestemte måter som ligger in en eller annen type kunstnerisk skapelse.I løpet av kunstens Historiske utvikling tar R. konkrete бывший … …

Realisme — I Реализм (от лат. Realis material, real) er en idealistisk filosofisk trend som anerkjenner virkeligheten som ligger utenfor bevisstheten, som tolkes enten som existensen av ideelle objekter (Platon, midordelalder … лексикон

Бёкер

• Французская история фра 1700-таллет,. Французский исторический музей из 1700-ти литровых складок в форме и подстилке, все эти мусорные контейнеры — опплайснингреализм, сентиментализм, førromantikk — ble nedfelt i den.Я … Кьёп за 260 руб.
• Utenlandsk litteratur. En valgfri kurshåndbok для студентов VIII-X,. Boken dekker et bredt spekter av fenomener i utenlandsk litteratur i Vesten, fra antikken til i dag. Valget av forfatternavn ble først og fremst best skolepensum og programmet …

Side 11 av 27

Opplysningsrealisme som en litterær retning: kunstneriske prinsipper. Sjanger originalitet

realisme — setter før kunsten oppgaven med å gjengi virkeligheten trofast.

Elementer av realisme dukket opp i russisk litteratur from 1770–1790, samtidig i forskjellige områder og på forskjellige måter. Dette var den viktigste trenden i utviklingen av den russiske estetiske verdensbildet på den tiden, som på første trinn forberedte det for det fremtidige Pushkin-stadiet. Han vokste ut av klassismen og sprengte også klassisismens prinsipper.

Forgjengeren til realismen opprettet av Pushkin — Fonvizin (han gjorde mer i denne retningen enn andre — reiste for første gang spørsmålet om realisme som et prinsipp, som et system for ståelse av menneske og samfunn).En dyp formulering av проблема med en realistisk skildring av en person, som oppstod på grunnlag av forverringen av kampen til den beste delen av den russiske edlelligentsiaen med autokratisk tyranni og vilde previous for livegenskap — dette var Fonvizte fortgen enikestegenskap .

Ден родственник velstanden til verdensbildet til edel liberalisme kollapset på tidspunktet for Pugachev-opprøret. Å overvinne dette verdensbildet gikk enten langs linjen med å nekte å være aktiv og trekke seg tilbake til en drøm, inn i livet til en Individual følelse, eller langs linjen med å utvide og utdype protestbasen.Alt i verden er dårlig, og det er bedre å løpe vekk fra det mens det er hvor man skal løpe, — så bestemte de svake hjerter. Russlands politiske liv er verdiløst, og det er nødvendig å endre det brått for å redde ikke bare adelen, men hele landet, hele folket, og for dette er det nødvendig å kjempe til det siste — slik var militant konklusjon av.

«Бригадир». Я грешу komedie forrådte F. barbarismen, dumheten og ondskapen til adelen, ikke opplyst av den nye edle kulturen, for å lastliggjøre dessuten adelen til den provinsielle og «falske», edle rasen.I tillegg miskrediterer komedien moten til alt vestlig, Gallomania, forakt for unge adelsmenn for hjemlandet og for deres språk. I utgangspunktet er komedieoppgaven pedagogisk, F. kjemper for kultur, for «æren av sin klasse».

МУЖЧИНЫ! Karakterene til F. komedier er skjematisert (et trekk ved classismen). Samtidig er kunstnerens oppgave ikke så mye bildet av Individual mennesker som bildet av sosiale relasjoner, forstått i anvendelse til de ideelle normene til staten, bestemte innholdet i folket bare etter kriteriene til et et.Нормер.

Радищева. Han var den første edle revolusjonæren i Russland som hevet stemmen til forsvar for det undertrykte bønderiet og fordømte livegenskapen. Det var resultatet av kreftene til den demokratiske tanken, og det dukket opp ved begynnelsen av fremtidige revolusjonære bevegelser — den decembristiske på den nærmeste måten.

«Рейзен из Санкт-Петербурга в Москву» и др. Для фольклорных протестов и грехов, я хочу сказать, что это жесткое брутальное общежитие, связанное с русской спецификой.

Den første, hovedoppgaven til «Reise» er kampen mot livegenskap: kampen mot menneskets undertrykkelse generelt. «П.» — arbeid av skjønnlitteratur, og R. I en rekke bilder søker den å vise feil, skrekk, absurditet, barbaritet i livegenskapen. Det var appellen til folkediktning som kunne spille rollen som den mektigste impulsen til realisme i kunsten; Elementet i folkekunsten som førte forfatteren nærmere folket, selve objektiviteten til den kollektive opplevelsen somble etablert i folklore, realismen til verdensbildet og folklorestilen, som oppsto som en sann отражения фольклора или альтернативного фольклора в стиле фольклора — avante å «bok» på stiene til å overvinne klassisme og på jakt etter vitalitet.Denne forståelsen в фольклоре er nettopp det som skiller R. De menneskelige bildene som er skapt av ham, er typologiske ikke i rasjonalistisk-klassisk forstand, men i kollektiv-sosial forstand, som ikke motsier индивидуальный til deresenskaper.